DRAY BOSMA

Tien jaar geleden was het de eerste keer. Het lopen van een halve marathon. De Halve van Amsterdam om precies te zijn. Ik had besloten om met het openbaar vervoer naar Amsterdam af te reizen, want dat is wel zo ideaal (gezien het parkeren in het algemeen in onze hoofdstad). Met de trein van half elf vertrok ik waar ik een half uurtje later aankwam. Met lijn 16 reed de tram richting het Olympisch Stadion. Onderweg stapten diverse mensen in hardloopkledij de tram in. Ik wist dat ik in de juiste tram zat.

Aangekomen bij het Olympisch Stadion was het toen al lekker druk, maar al snel vond ik een plekje op de tribune in de zon, en daar heb ik een uur genoten van het evenement. Een half uur voor het eerste startschot liep ik naar de startvakken voor het stadion. Ik mocht starten in het roze startvak en dit betekende dat ik een half uur mocht vertrekken na het eerste startschot. Vandaag was mijn tweede officiële run en ik wist dat wanneer je gaat hardlopen, je vooraan moet gaan staan, want je blijft de eerste kilometers de trage mensen ontwijken die te stom zijn om te bedenken dat ze rechts aan moeten houden.

Na zo’n twee kilometer te hebben gelopen kwam ik in mijn ritme en haalde ik meer mensen in dan dat ik werd ingehaald. Mijn hardloopapp besloot spontaan te stoppen en na vijf kilometer deed de muziek het ook niet meer. Niet dat ik het gemist heb, want het meedoen aan de halve marathon van Amsterdam is een ware happening. Gelukkig had ik het weer mee (zonnetje en niet te koud), maar ook had ik het publiek mee. Er is geen honderd meter voorbijgegaan zonder aanmoediging.

Na zeventien kilometer, tussen de oude Heineken Brouwerij en het Rijksmuseum, kwam ik even in een dip. Mijn knieën begonnen zeer te doen en mijn hardlooptempo zakte ook. Daar heb ik ook één keer gebruik gemaakt van de watervoorzieningen. Normaal drink ik niets tijdens het rennen, een volle maag met water klotst te veel. Deze keer nam ik een wel een flinke slok. Voor zover dat lukte, want hardlopen en waterdrinken blijft een uitdaging. Ik voelde me een beetje beter, maar eenmaal toen ik het Vondelpark inliep ging het goed.

Natuurlijk was ik nog steeds vermoeid, maar het publiek in het Vondelpark maakte het helemaal goed! Zelden zulke enthousiaste toeschouwers meegemaakt. Bijna fluitend verliet ik het stadspark om vervolgens de Amstelveenseweg af te rennen naar het Olympisch Stadion. Nooit gedacht dat een laatste anderhalve kilometer zo lang kon duren. Eenmaal het Olympisch Stadion in het oog, vergat ik de pijntjes en mijn vermoeidheid. Rennend over de tracks van het oude stadion voelde ik mij als een held die enthousiast werd binnengehaald.

Aanstaande zondag mag ik weer de Halve Marathon Amsterdam lopen. Ik ben inmiddels tien jaar verder in ervaring, en ook ouder (in lijf). Maar ik blijf enthousiast over deze run in Amsterdam:  Het leukste publiek, in een van de leukste steden van de wereld. Dit jaar vind ik het extra spannend. Ik heb in de afgelopen maanden geen langere afstand dan vijftien kilometer gelopen. Het is een uitdaging, naast de belevenis.