Kattenopvang

Zondagmiddag. Ik loop de slaapkamer in en open een lade van de linnenkast om een stapeltje schoon en strak gevouwen wasgoed op te bergen. Buiten schijnt de zon. Over een half uurtje is de zon gedraaid zodat deze op het slaapkamerraam zal schijnen. Ik herinner mezelf er aan dat ik niet moet vergeten straks het rolgordijn naar beneden te trekken, anders is het vanavond te warm in de slaapkamer. Ik sluit de lade van de linnenkast en ik hoor buiten, onderaan het slaapkamerraam stemmen. Het lijkt alsof het gesprek vanuit mijn voortuin komt en nieuwsgierig werp ik een blik naar buiten.

Twee vrouwen vlakbij onze voortuin. Hun auto staat scheef geparkeerd op onze oprit. Ze staan bij, en wijzen naar onze kat in het plantsoentje ernaast. Ze discussiëren over wat te doen. Ik weet niet waar ze het over hebben, maar ik voel aan alles dat ze onze oude, dove kat mee willen nemen. In no time sta ik beneden, buiten in onze voortuin. Nog voordat lk kan vragen wat hier aan de hand is, schrikken de dames zich het spreekwoordelijke hoedje. De dames staan nu midden in het plantsoentje. Hortend en stotend geven ze een antwoord. Ze dachten dat er iets mis met de kat was.

Op mijn vriendelijkst, of wat ervoor doorgaat, vertel ik het duo dat het onze oude, dove kat is en dat hij iets luider miauwt dan gewoon, omdat hij zichzelf niet kan horen. Een mevrouw met een mislukte kleurspoeling (want roze en groene lokken, was dat echt de bedoeling?) en een te strakke ruitjesbroek stapt rugwaarts het plantsoentje uit. De andere mevrouw staat een beetje verscholen achter de mislukte kleurspoeling. In haar rechterhand draagt ze een kattenreiskoffertje. Langzaam en als verslagen stappen ze in hun auto. Ik denk dat ik net op tijd naar buiten ben gelopen, anders had ik een kat als vermist kunnen opgeven.
Welke mensen zijn het die met een kattenreiskoffer in de auto door de stad cruisen om katten ‘op te vangen’?