DRAY BOSMA

Gisteren was het eindelijk zover. We konden weer met meerderen tegelijk een officieel rondje hardlopen in Almere; de Almere City Run. Dit was sinds 2019 weer de eerste keer dat we met honderden hardlopers rond het Weerwater konden rennen. Ik hoop dat evenementen als deze voortaan blijven verschoond van annulering door lockdowns of andere pandemie-gerelateerde zaken.

Zoals altijd was ik in aanloop naar de Almere City Run een beetje gespannen. Als een kind dat ’s ochtends weet dat het de dag van het schoolreisje is. Zenuwachtig. Maar dan om de goede, positieve redenen. Een gevoel dat ik de laatste twee jaar te weinig heb meegemaakt. De virtuele runs zijn leuk, maar missen het sensatiegevoel. Daarbij weet niemand langs het parcours dat je een virtuele run doet en zullen ze je niet aanmoedigen.

Bij thuiskomst is alleen de kat of hond blij dat je er weer bent (wanneer de kat nog geen eten heeft gehad). Ook is er thuis niemand die jou die welverdiende medaille om zal hangen. Die krijg je later via de post bezorgd. Prima en leuk, maar sinds de lockdowns en de andere pandemie-gerelateerde opsluitingen, is het ontvangen van post (online bestellingen) een alom bekend gevoel geworden. Het geeft geen emotionele prikkel.

Het officiële hardlooprondje, de Almere City Run, was me dan ook heel welkom. Het opgewonden gevoel in het startvak en het aftellen naar het startsein.  Het moment dat je de hardloopapp activeert wanneer je begint met hardlopen en de korte gedachten van: stel dat ik het net niet redt, die effing tien kilometers. De laatste weken hardlopen gingen ook niet heel vlot. Gelukkig zijn deze pieker-momenten van korte duur en heb je genoeg afleiding van andere hardlopers de mensen langs parcours.

De run ging goed. Geen pijntjes of andere narigheden, behalve een vermoeid gevoel, maar dat kwam meer door het benauwde weer. Na nog geen vijftig minuten liep ik over de finish. Blij dat ik de run in één keer had uitgelopen, blij met mijn tijd en blij met mijn medaille.