Dinsdagochtend. Ik zit binnen in de wachtruimte bij de ingang van Meander in Baarn. Het gebouw, een medisch centrum, is eind jaren zeventig van de vorige eeuw gebouwd en dat is vooral te merken aan de onechte hoeken van 45°. De architecten van die tijd dachten wellicht dat ze met deze flauwe hoeken meer ruimte konden creëren, voor mij is het als een blokkentoren gebouwd door een peuter waarvan de motoriek, of oog-hand-coördinatie nog helemaal 100% ontwikkeld is. De vergeelde memo’s aan een scheve wand verraden dat de tijd hier niet helemaal met zichzelf meegaat.
De reden waarom ik in de wachtruimte zit, is dat Edo deze ochtend aan zijn oog wordt geopereerd. Een staaroperatie. Hij werd om half acht ontvangen en ligt nu in een behandelstoel om geopereerd te worden. Op dit moment wordt zijn oude ooglens via een kleine opening verwijderd. Dit gebeurt met een heel klein apparaat, heb ik gelezen, welke trillingen uitstoot, waardoor de troebele lens verpulverd wordt. Deze gepulverde deeltjes worden verwijderd en vervolgens plaatst de oogarts de nieuwe kunstlens in het lege kapselzakje van Edo’s oog. De lens ontvouwt zich vanzelf en zet zich daarbij vast.
Dit alles duurt niet lang. Na een klein uur loopt Edo als een moderne piraat (futuristische ooglap!) de wachtruimte in en zijn we klaar om weer naar huis te gaan. Hij is nog onwennig, maar toch ook opgelucht dat de operatie achter de rug is, wanneer hij naast me gaat zitten in de auto. Ik mag nu autorijden. Iets wat zeker niet tot mijn favoriete bezigheden behoort, maar het is niet anders. Edo mag nu niet autorijden. Nadat we de stad zijn uitgereden, de snelweg op, valt het me ook allemaal wel mee. Datgene waar we beiden tegenop zagen (Edo toch wel iets meer terecht dan ik), was in een tijd van nog een paar uur achter de rug. Soms duurt het piekeren en tobben langer dan de uitvoering.
DRAY BOSMA 
The eye patch makes men look butch – or an advertisement for men’s shirts.
LikeGeliked door 1 persoon