Ik ken de man niet zo goed. Ik weet niet eens zijn naam. Ik ken ‘m van gezicht op de momenten dat ik hem tegenkom tijdens het pendelen met openbaar vervoer van thuis naar mijn werk, en andersom. Het toeval wil dat we beiden dezelfde tijden de trein en metro nemen. Op station Duivendrecht stapt hij, net als ik over, op de trein of metro. Afhankelijk van de heen- of terugweg.
Beiden zijn we er van bewust dat we tegelijkertijd reizen, maar we zijn beiden nog niet zo vertrouwd dat we een knikje van groeten of als gebaar van herkenning naar elkaar geven. We zien elkaar zitten, staan samen te wachten of we nemen beiden de roltrap, en kijken vervolgens weg. Niet dat dit zo erg is, we zijn twee personen die elkaar toevalligerwijs tegenkomen tijdens onze dagelijkse reis. Wanneer het universum het anders wil, raken we ooit wel eens in gesprek. Mocht het niet zo zijn, dan is het ook goed. Ik hou wel van rustig reizen.