Het afgelopen weekend ben ik een flink aantal uur kwijt geraakt aan een nieuw verslavende bezigheid. Op mijn smartphone heb ik de app Facetune gedownload. Dit is een app waarbij je jezelf mooier kan maken op foto’s. Zeg maar digitale make-up. Sinds afgelopen weekend hebben ze er een nieuwe mogelijkheid aan toegevoegd. Door middel van kunstmatige intelligentie kan je nu afbeeldingen van jezelf laten maken door middel van een opdracht. Bijvoorbeeld: Een schilderij van mij, met een puppy, in de stijl van Britse schilder Henry Scott Tuke.
Deze opdracht geeft nog een mooie afbeelding weer, maar er zijn ook random opdrachten, door Facetune bedacht, waarbij er afbeeldingen ontstaan die heel anders zijn dan ik. Deze zijn grappig, soms hilarisch, vaak confronterend, maar ook wel schrikbarend. Op sommige afbeelding wordt ik cartoonachtig afgeschilderd, waarbij alle gezichtskenmerken van mij extra uitvergroot worden. Iedere rimpel in mijn gezicht wordt uitvergroot en verdubbeld.
Het zijn geen foto’s van mij die door een filter gaan. De afbeeldingen worden kunstmatig gevormd door een viertal foto’s die je van jezelf hebt ingevoerd, waarna er door middel van een database van miljoenen afbeeldingen het plaatje wordt samengesteld. Als je heel goed naar het eindresultaat kijkt, is het vaak niet eens mijn (of een) gezicht, maar zijn het alleen een paar strepen en vlekken. Enfin, ik heb me een paar uur lang vermaakt met steeds nieuwe afbeeldingen te creëren. Ik denk dat ik af en toe de app nog wel eens zal openen, want het is toch wel weer iets nieuws, en soms grappigs. Of soms afschuwelijk.
Het hybridewerken is voor mij inmiddels gewoon geworden. Ik weet niet beter dan dat ik van de vijf werkdagen er twee op kantoor in Amsterdam mag doorbrengen. Vóór COVID was ik er heilig van overtuigd dat ik nooit het type van thuiswerken kon zijn. Ik had collega’s en een werkomgeving nodig om me te motiveren. Altijd had ik het idee dat ik voor de televisie zou blijven hangen en dan de werkzaamheden totaal zal vergeten. Gelukkig is dat een gedateerde gedachte van mij geweest, en werk ik thuis beter, sneller en doe ik ook meer.
Met het reizen naar kantoor ben ik een parttime pendelaar. Twee keer in de week met de trein op een neer naar Amsterdam en weer terug naar Almere. Waar de cijfers in Nederland nog steeds aangeven dat de pandemie nog niet voorbij is, zit ik toch met mede pendelaars binnen anderhalve meter van elkaar in een krappe treincoupe. Alsof maart 2020 nooit heeft plaatsgevonden.
Maar het pendelen geeft wel weer meer verhalen om te vertellen bij het thuiskomen. Na een dag thuiswerken, is wellicht het meest spannende om te melden dat er weer een brutale colporteur voor de deur heeft gestaan. Wanneer ik vandaag niet naar Amsterdam was afgereisd had ik ook niet kunnen vertellen over het eigenzinnige kind dat op Amsterdam-Zuid zelf uit de trein wilde stappen.
Een vijfjarig kind wilde vanmiddag zelf uitstappen. Zonder de hulp van haar moeder vond ze dat ze zelfstandig genoeg was om op het perron te stappen, en zo vaak als het met kinderen gaat moeten ze nog heel veel leren. Zo ook dit bokkige meisje die de toegestoken arm van haar moeder wegsloeg. Betweterig stapte ze de treden van het treinstel af zonder rekening te houden met de ruimte tussen de trein en het perron.
In een fractie van nog geen seconde stapte ze met haar rechter kinderbeentje in het gat tussen trein en station. De zwaartekracht deed de rest. Gelukkig voor het kind sloeg ze met het bovenlichaam eerst tegen het perron waardoor ze niet op de rails terecht kwam, maar halverwege tussen de voeten van de wachtende reizigers bleef liggen. De schrik van de aanwezigen was al snel voorbij toen het kind ongedeerd, tezamen met haar moeder hun reis vervolgden. Haastig stapten de reizigers snel de trein in. Deze had tenslotte al een paar minuten vertraging.
Na een stilte van bijna 50 dagen vind ik het wel weer even tijd om hier iets te plaatsen. Mijn weblog is als een vage kennis geworden; eens in de zoveel tijd maak ik even tijd om ze aandacht te geven. Het is niet dat ik niets meemaak, of dat wat ik meemaak niet noemenswaardig is, maar ik vind het delen van mijn mening steeds minder belangrijk. Het is niet dat ik vind dat anderen dat ook niet moeten doen, want ik lees graag andere weblogs en diverse columns, maar het spuien van mijn mening geeft me geen voldoening. En het alledaagse leven om te delen heb ik al eens eerder benoemd op dit blog.
Hoewel? Sinds dit jaar is het voor het eerst dat onze walnotenvoorraad niet meer goed wordt aangevuld. Het is niet dat onze walnotenboom dood is, of door het veranderende klimaat (is dat wel zo?), dat er geen walnoten meer aan groeien. De reden ligt elders. Onze walnoten worden, nadat ze vers op de grond zijn gevallen gestolen. De daders zijn bekend. Het zijn de eksters die hier in de buurt hun habitat hebben. Ik zat laatst dromerig naar buiten te kijken en zag dat er na een walnotensprong, een ekster zeer enthousiast er achteraan sprong. Walnoot tussen de snavel en op straat voor ons huis naar beneden laten vallen. Om daarna de inhoud zelf op te peuzelen.
Vandaag is het de laatste dag op het eiland Zykanthos. Morgenochtend worden we verwacht om vroeg bij de weg te staan om opgehaald te worden voor de transfer naar het vliegveld. Vandaag was ook weer een vakantiedag zonder huurauto, dus waren we een beetje aan huis gebonden. Ook niet erg, zo leer je iets meer van de omgeving (hou ik mezelf voor).
We zijn voor een wandeling op en neer de drukke weg naar het strand van Laganas gelopen, en hier en daar een souvenierachtige herinnering aangeschaft. Mochten we spijt van de aanko(o)p(en) hebben, dan kunn we deze nog altijd als verjaardags-, sinterklaas- of kerstcadeau slijten. Win/win-situatie! Maar ik ben wel tevreden met wat we straks meenemen in onze koffers.
Vanmiddag hebben we bijna de hele middag bij het zwembad gelegen. Ik heb nog iedere dag een flink aantal baantjes gezwommen, want ik ben niet zo goed in het ronddobberen in een opblaasdonut. Wel is het gelukt om onder de parasol een flink aantal bladzijden te lezen. Hierbij ben ik, ondanks het herhaaldelijk insmeren van factor 30, toch een beetje verbrand. Morgen in het vliegtuig lees ik mijn boek wel uit.
Vanavond zijn we voor een laatste keer naar het centrum van Laganas gelopen en hebben voor de tweede keer bij Mandala gegeten. Er was live muziek aanwezig. Een pianist die herhaaldelijk het thema van de film Love Story inzette. Na een paar herhalingen kwam de pianist dan toch los en volgde er een variatie aan diverse evergreens. Bij het thema van The Godfather had ik inmiddels afgerekend en konden we naar ons logeeradres wandelen. ‘Thuis’ hebben we nog wijn, bier en wat ouzo op te maken, want weggooien is zonde.
Vandaag was het de laatste dag dat we gebruik konden maken van de huurauto, dus hebben we in de ochtend nogmaals het eiland rondgetoerd en zijn rond twaalf uur in de hoofdstad met de gelijke naam als het eiland uitgestapt. Bij de havenkom de auto geparkeerd en van daaruit een rondje gelopen.
Opvallend waren de vele (half) vergane schepen in de haven. Doen alle toeristen zoveel moeite om een foto of een bezoek aan het beroemde, roestige scheepswrak op een afgelegen en moeilijk bereikbaar strandje te maken, stikt het van de wrakken in de haven van de hoofdstad!
Nadat we inmiddels uitgekeken waren op de diversiteit van scheepswrakken zijn we op zoek gegaan naar een eetgelegenheid voor onze lunch. Deze vonden we ook meteen bij de haven. Gelukkig maar, want het was -ondanks de stevige zeewind, toch heel warm in de hoofdstad. We vonden een plekje bij Spartakos Taverna, waar we een een frisse Griekse salade hebben genuttigd.
In de loop van de middag hebben we de hoofdstad verlaten en hebben we in de buurt van ons logeeradres nog wat boodschappen gedaan, om daarna de tank van de auto weer bij te vullen zodat we aan de verplichting van het huurcontract hebben voldaan. ‘Thuis’ hebben we relaxt gedaan en zijn in de vroege avond naar het centrum van Laganas gelopen. Hier hebben we voor een tweede keer bij GReco’s gegeten. Dit keer iets minder lekker/succesvol, maar dat komt waarschijnlijk door de enorme drukte in het restaurant.
Nu zitten we voor op ons terras. Er staat hier een stevige wind, maar het is nog steeds ruim zevenentwintig graden. We wachten nog even tot het eten is gezakt, nemen nog een glas wijn en gaan daarna door naar ons bed.
Vandaag een kort verslag. We waren laat uit bed. Het is tenslotte zondag. Geloof ik. Toch? In de ochtend besloten we nogmaals naar de grootste Griekse vlag ter wereld af te reizen, want na enig speurwerk op het internet bleek dat we van de week in een verkeerde plaats op zoek waren naar deze aanzienlijke vlag. Als een mislukte opdracht in ‘Wie is de Mol’. Na een rit van ruim een half uur kwamen we aan bij restaurant Keri Lighthouse, vanwaar je het beste zicht hebt op de vlag. Bleek dat het restaurant pas om half één opengaat. Ruim anderhalf uur wachten zat niet in de planning. Tot later. Of niet.
Hierna besloten we af te rijden naar een stukje strand, ten noordoosten van het eiland. Wederom een ritje van bijna een uur, door dalen en pieken over de achtbaan-achtige wegen die het eiland rijk is. Het blijft bijzonder om via de toegankelijke wegen ineens door een klein dorp te rijden, waar de weg verandert in een achteraf steegje. Het kan op Zykanthos. Heel even reden we door Kouliomenos, een gehucht met een bijzondere kerktoren, waarop een doodskop met zwaarden en het ‘Alziend oog’ stonden afgebeeld. Alsof ik in een niet virtuele game van Uncharted zat.
Na een korte fotoshoot reden we door naar het strandje. Het was al aardig druk op de weg en eenmaal bij het strandje aangekomen was het heel druk. Zo druk dat het zou zijn alsof je je badlaken op de Regulierdwarsstraat tijdens gaypride wilde neerleggen. Een no go. Daarop besloten we terug naar ons logeeradres te gaan om de rest van de middag bij en in het zwembad te gaan liggen. Helemaal niet verkeerd. Zeker niet wanneer je een spannend boek hebt.
‘s Avonds zijn we weer naar het centrum van Laganas gelopen, waar we voor een tweede keer bij Super Paradiso zijn gaan eten. Wederom kwalitatief lekker gegeten, hoewel mijn fetakaas uit de pan, qua presentatie en smaak, een beetje fantasieloos was. Nadat het later in de avond iets te gezellig werd (gasten werden uitgenodigd om de sirtaki te dansen en iedere halve minuut ‘Opa!’ te roepen), was dit de aanwijzing om de rekening op te vragen. Kindertheaters of buurthuisactiviteiten zijn niet aan mij besteed. Op de terugweg naar mijn fles wijn hebben we nog toeristische gadgets, zoals een T-shirt en petjes met het eiland erop aangeschaft.
Er heerste toch een gevoel van ontevredenheid over dat we gistermiddag geen blik op het scheepswrak bij Navagio Beach konden werpen, dus besloten we deze ochtend nog een laatste poging te wagen. Edo had ergens gelezen dat de toeristenmassa pas vanaf 10:00 uur aanwezig zal zijn, dus het plan was om op tijd onderweg te zijn.
Rond negen uur zaten we in de auto richting het noordwesten. Inmiddels raakten we (Edo) al enig gewend aan het wegdek met de verrassende bochten en stevige hellingen (en de stevig hellende bochten) en waren we binnen het uur op dezelfde plek als gistermiddag. Het was er rustiger. Gelukkig. Bij het uitzichtpunt was er wel een rij, maar deze was te overzien. Gelukkig waren mijn verwachtingen over het wrak niet te hoog, anders had ik een aardige teleurstelling te verwerken.
Bij het uitzichtpunt moest je op je tenen gaan staan om het scheepswrak in z’n geheel te kunnen zien, en dan was dat ook nog net geen stipje. Er zijn ansichtkaarten te koop waarop het wrak er beter/duidelijker op staat. Na snel een paar kiekjes en één selfie te hebben geschoten, zaten we al rap in de auto met airco. Hier besloten we te vertrekken naar de vuurtoren, ook bekend als Skinari Lighthouse. Een aardige trip waarbij het wegdek opvallend goed, heel recent, aangelegd was.
Toegang tot de vuurtoren was er niet, dus zijn we even verderop naar een ander uitkijkpunt geweest, waar heel veel trappen waren om te kijken naar/in de ‘blauwe grotten’. Terug bovenaan de trappen hebben we meteen geluncht (club sandwich en verse jus d’orange) om op krachten te komen. Hierna vertrokken we richting Zakynthos-stad, en daar voorbij om de Venetiaanse Brug uit 1805 (of de restanten ervan) in Argási te bewonderen. Hiervoor moesten we wel illegaal over de terrassen van diverse hotels lopen, maar het is ons gelukt.
Na een korte foto-shoot van de vervallen brug zijn we richting ons logeeradres gegaan om wederom in en bij het zwembad te liggen. we hebben tenslotte vakantie. In de avond zijn we weer richting het centrum gelopen, op zoek naar een restaurant, tot Edo een zijstraatje zag waar best veel eetgelegenheden waren. Uiteindelijk zijn we bij Greco’s, een Grieks/Pools restaurant, aangeschoven, waar we heerlijk hebben gegeten. Hierna weer terug gelopen en nu bijkomen en uitbuiken op het zitje voor ons appartement.
Vanmorgen ging tijdens de vakantie de wekker, want ik wilde gaan hardlopen. De autist in mij wil/moet minimaal elke week eenentwintig kilometer hardlopen en voor deze week moest ik nog minimaal vijfenhalf kilometer hardlopen. Dus wat doe ik dan? Dan plan ik een route van ongeveer zes kilometer in, zodat die eenentwintig kilometer wordt aangetikt. Daarom ging de wekker om half zeven.
Vanmorgen had het ook even flink geregend (voor het eerst sinds april jl. hoorde ik later) en begon de run al lekker vochtig en beklemmend. Ik had besloten de drukke weg naar het centrum van Laganas af te lopen, tot aan het strand en dan weer terug. Veel gaten in de weg en vooral veel op- en afstapjes. Normaal gelopen valt dat niet op, maar nu wel. Mede door de hoge vochtigheid en temperaturen kwam ik doorweekt ‘thuis’. Ik ben/moest gaan afkoelen in de ijskoude jacuzzi. Wat een verademing!
Nadat ik was opgeknapt (douchen en ontbijt) kwam de man van EuroHire onze huurauto afleveren. We kregen diverse instructies en tips over het autorijden op het eiland, en al snel waren we er klaar voor om het eiland te ontdekken. Edo wilde graag de allergrootste Griekse vlag ter wereld bij Limni Kiri zien, dus dat was onze eerste doel. De Peugeot 208 is een pittig autootje met een prima werkende airco en in no time waren we op plaats van bestemming. We weten niet wat het was, maar we konden geen grootste vlag zien. Waarschijnlijk bij de laatste wasbeurt enorm gekrompen, ofzo.
Geen tegenslag, maar een gepasseerd station. Op naar de volgende bestemming: Shiza Cross van Kambi. Het witte kruis herinnert eraan dat in 1944 tijdens de Griekse Burgeroorlog een aantal partizanen door hun tegenstanders in de zee werden gegooid. Een gevalletje van joep-doei-de-mazzel. Hier wilde we even lunchen, maar de serveerster (of aanwezige medewerkster) zei dat we alleen iets konden drinken, want de keuken ging pas om twaalf uur open. Een snelle blik op ons horloge gaf aan dat het twee minuten voor twaalf was. Prima, een hint is snel begrepen. Joep-doei dan maar!
We reden verder. We waren wel benieuwd naar het ‘wereldberoemde’ scheepwrak op het Navagíou Beach. Halverwege nog even geluncht bij Exo Chora, waar we een machtige omelet hebben gegeten, en daarna door naar het wrak op het strand. Je kan dus niet via het land op het strand komen, maar met de auto kom je wel op het punt waar je naar beneden kunt kijken naar het scheepswrak in de verte. Bij het uitkijkpunt aangekomen liepen we tegen een enorme lange rij met toeristen aan. No way dat ik minutenlang in de zinderende hitte ga staan wachten voor een mislukte selfie. Dan kan ik het nog beter fotoshoppen.
Hierna besloten we weer naar ‘thuis’ af te rijden. Een ritje van nog geen uur door het bergachtige landschap. Geen autoproblemen of off the road-momenten, met de huurauto dit keer. Bij ons appartement aangekomen hebben we nog even bij en in het zwembad gelegen, totdat de omelet verteerd was en we weer trek kregen. En wederom liep ik langs de drukke weg naar het centrum van Laganas, waar we uiteindelijk bij Mandala heerlijk hebben gegeten. Om half negen liepen we terug naar ons logeeradres waar we buiten nog hebben genoten van een glas witte wijn.
DRAY BOSMA 