Hometown Glory

Het is de tweede zondagochtend van april en het ontbijt wordt deze zondagochtend iets vroeger klaargemaakt dan dat we gewend zijn. Vandaag staat er een hardloopwedstrijd op de agenda. Om 10:00 uur moeten we met de auto vanuit Almere vertrekken naar het hoge noorden in Noord-Holland, om daar op tijd te zijn wanneer het startschot om 12:00 wordt gelost voor de tien kilometer van ‘De Halve van Den Helder’.

Nadat we het ‘ontbijt op bed’ hebben genuttigd en een aflevering van Modern Family (voor de zoveelste keer) hebben gezien, stap ik onder de douche om hierna mezelf klaar te maken van de reis en het hardlooprondje dat me deze zondag te wachten staat. In een relaxt tempo trek ik de hardloopkleren aan. De compressiekousen trek ik pas in Den Helder aan, ik heb begrepen dat het niet goed is om deze sportkousen uren lang te lang te dragen.

Waar ik voorheen als een stresskip in een flipperkast door het huis rende, ben ik deze ochtend rustig. Eén van de -weinige- voordelen van het ouder worden. Even na 10:00 uur rijden we de straat uit, onderweg naar onze geboortestad. De zon begint voorzichtig door de bewolking te schijnen. Het belooft een dag van ‘zonnebrildragen’ te worden. Ondanks enkele wegwerkzaamheden onderweg komen we op tijd aan op het oude terrein van de Rijkswerf.

In de auto, op het parkeerterrein, trek ik mijn compressiekousen aan. De blessure die ik in februari heb opgelopen is nog niet over, en ik ben liever goed voorbereid dan dat ik achteraf spijt krijg. De altijd krachtige wind in Den Helder voelt fris aan en ik doe mijn jasje pas uit wanneer ik vijf minuten voor de start in het startvak ga staan. Hier staan inmiddels voldoende hardlopers, klaar voor de start.

Klokslag twaalf uur wordt het startsein gegeven en ik begin aan mijn run. Het sporthorloge en de hardloop-app zijn geactiveerd, klaar om de komende tien kilometer te registreren. Nadat we de oude Rijkswerf verlaten lopen we over de Westgracht in de luwte. Deze wordt al ras weggeblazen wanneer ik de Beatrixstraat inloop. Vanaf daar, via de Javalaan, tot in het Timorpark hebben we de wind tegen.

Inmiddels voel ik een pijntje in mijn linkerscheenbeen opkomen, maar ik loop stug (eigenwijs) door. Zoals altijd verleg ik het moment voor me uit, om eventueel verderop mijn kousen aan te passen. Dit lukt me, blijkt later, tot na de finish. Hoe meer ik loop hoe minder de pijn aanwezig is, maar wanneer we over het Kerkhofpad richting de Huisduinerweg lopen, voel ik dat mijn linkervoet begint te ‘slapen’. Het tintelende gevoel houdt aan.

Vanaf de Huisduinerweg, via de Grasweg, naar de vuurtoren heeft iedereen last van de aanhoudende, stevige tegenwind. Leunend tegen deze ferme wind loop ik richting het Schapendijkje. Ik weet inmiddels dat deze tien kilometer niet mijn snelste zullen zijn, en ik ben opgelucht dat ik nu even de wind in de rug heb. Nu ik ruim zeven kilometer heb gelopen, begint alle pijn langzaam te zakken en loop ik vrolijker over de dijk van Den Helder.

Wanneer we de dijk weer aflopen, naar de Kanaalweg, is het nog anderhalve kilometer te gaan tot de finish. Er is na acht kilometer eindelijk een toeschouwer die me persoonlijk aanmoedigt. Het publiek langs het parcours in Den Helder ervaar ik als eenkennig; wanneer ze je niet herkennen, kennen ze je niet. Gelukkig is dat op het terrein van de Rijkswerf iets anders en loop ik na 53 minuten met het luide gejuich van het publiek over de finish. Mijn eerste hardloopwedstrijd en medaille van dit jaar heb ik in de pocket.

Physical

The day before yesterday (on April 1st, and this was no fools day) I finally signed up at the gym again. It’s the same gym I visited over five years ago, and it is less than five hundred yards from our house. I felt it was necessary. When you reach the age of 57 (that’s me), gravity wins over your body and all the fluffiness of your body goes down. To avoid some sort of physical avalanche of downfall, I need to do some strength training. Hence my action.

In addition to signing up (the intention does have to be followed by the ultimate goal), I went straight to the gym yesterday afternoon, after work. I started with some cardio (rowing) and then hit the weights. Not much had changed in those five years of my absence. All the equipment was basically in the same place and the visitors hadn’t changed much either. Still, many people see the gym as a social haven. They stand around the fitness machines talking for minutes, occasionally sipping from their water bottles.

I was done within an hour. After all, you have to build up your fitness routine. Not so much to avoid muscle soreness, because I got that “pleasure” within an hour. Unlike previous years, I won’t let the next visit slack off and have made the commitment to go to the gym on every Tuesday for the first three months, or more.

Het is een Wonder

Vandaag, in het jaar 1981 wordt in het Zuidplein-Theater in Rotterdam het Nationaal Songfestival gehouden. Vijf kandidaten nemen het tegen elkaar op met ieder twee liedjes. Van de deelnemers is Ben Cramer, die in 1973 al eens naar het Eurovisiesongfestival ging, het bekendst. De andere acts zijn Lucy Steymel, de toen nog niet zo bekende zangeres Maribelle, de groep Familee en Linda Williams. Die laatste naam werd pas als laatste aan het deelnemersveld toegevoegd. De Brabantse zangeres nam de plaats in van Oscar Harris, die zich had teruggetrokken uit de strijd.

Maribelle werd vooraf als een kanshebber voor het ticket voor Dublin gezien. Ze had immers twee sterke liedjes: Marionette en Fantasie. Dit blijkt uiteindelijk juist haar ondergang te worden. De twaalf provinciejury’s verdelen hun punten ongeveer gelijk om de twee liedjes. Marionette eindigt op de tweede plaats met 27 punten en Fantasie op nummer 3 met 23 punten. Samen goed voor 50 punten. Bij Linda Williams heeft de jury een duidelijke voorkeur. Haar liedje Het Is Een Wonder krijgt 34 punten en haar tweede liedje Zo Is Het Leven krijgt er slechts 6. Linda verzamelt bij elkaar dus maar 40 punten, maar zij mag wel met Het Is Een Wonder ons land vertegenwoordigen op het Eurovisiesongfestival.

Er komt behoorlijk was kritiek op het winnende liedje, dat overigens als enige inzending van alle 12 jury’s punten heeft gekregen. Het zou veel te volks zijn en zeker niet misstaan op een piratenzender. Zit Europa wel te wachten op zoiets typisch Nederlands? Over de compositie zelf was ook nogal wat te doen. Beide liedjes van Linda werden geschreven door Cees De Wit. Bij de aankondiging van Linda’s tweede liedje vermeldde presentator Fred Oster dat Bart van de Laar er ook nog ‘iets mee te maken had gehad’. Zijn naam staat er met potlood op zijn papiertje bij geschreven, vertelt hij er nog even bij.

Als de winnende componisten aan het einde van de uitzending op het podium moeten komen, staat Bart van de Laar er meteen en is Cees de Wit in eerste instantie nergens te vinden. Pas een dikke minuut later, als Bart al geïnterviewd is, komt Cees pas op het podium, maar dan is er geen tijd meer om hem ook nog aan het woord te laten.

Daarmee is het verhaal nog niet klaar, want een paar dagen later zit Bart van de Laar (zonder Cees) bij Sonja’s Goed Nieuws Show, om over Het Is Een Wonder te praten. Dan wordt Sonja geïnterrumpeerd door een mevrouw die zegt de moeder van Cees de Wit te zijn en dat haar zoon het hele nummer, zowel tekst als muziek, alleen geschreven heeft. Sonja ontneemt haar daarna echter het woord. Het verhaal is dat Cees de Wit het lied oorspronkelijk heeft geschreven, maar dat Bart van de Laar de titel en de tekst heeft aangepast. De oorspronkelijke titel was Het Is Weer Zomer.

Ondanks alle kritiek zet Linda Williams op 4 april 1981 een prima resultaat neer in Dublin. Het Is Een Wonder eindigt als 9e van de 20 inzendingen. bron: Top40.

Happiness

Vanmorgen schijnt het zonnetje en is de lucht helderblauw. Ik voel een golf van hoop en vreugde door me heen gaan. Dit lijkt het begin van het voorjaar, en ik besluit om een wandeling te maken in het park.

Het is nog rustig op straat, de meeste mensen liggen waarschijnlijk nog in bed. Ik geniet van de frisse lucht en het gefluit van de vogels. Ik voel me blij. Wanneer ik bij het park aankom zie ik dat er al wat bloemen in de perken bloeien. De zoete geur van de natuur is voorzichtig te ruiken. Ik wandel over de paden en zie verschillende mensen die ook van het weer genieten. Sommigen zijn aan het joggen, anderen aan het fietsen, weer anderen aan wandelen of spelen met hun honden.

Ik glimlach naar iedereen die ik tegenkom. Ik voeld een verbondenheid met de wereld en denk aan al het moois dat het leven te bieden heeft. Al wandelend loop ik over een bruggetje en kijk naar het water dat glinstert in de zon. Ik zie eenden en koeten rondzwemmen en ik voel me kalm en ontspannen.

Ik loop verder en zie een groepje van vijf wandelaars naderen. Ze lopen in een rijtje achter elkaar, allemaal met hun hoofd gebogen en hun ogen gericht op het scherm van hun telefoon. Ze lijken geen aandacht te hebben voor hun omgeving. Ik weet half, en dat is een aanname, dat dit park populair is bij de Pokémon GO-spelers, maar ik zie ze als een stel herzenloze zombies. Ik schud mijn hoofd en zucht. Ik vind het jammer dat ze zo’n mooie ochtend verspillen aan hun apparaten.

Ik loop rustig verder, en laat het groepje achter me en richt me weer op het positieve. Ik besluit om niet te oordelen, ook om niet te veroordelen, en niet te vergelijken. Ik ga genieten van mijn wandeling, van mijn zondag, en van het leven. Het voorjaar komt eraan!

I’m Still Waiting

Jawel, van de week was het weer zover; enorme vertragingen bij Neerlands grootste spoorwegonderneming. Dit keer had mijn trein zo’n vertraging dat ik abuis, en hevig geërgerd, de eerstvolgende trein instapte in plaats van mijn vertraagde trein. In principe niets mis mee, want rijden is nog altijd beter dan op het perron staan wachten, maar de trein waarin ik me bevond deed wel ieder station aan waardoor ik uiteindelijk toch later thuis aankwam dan wanneer ik wel in mijn vertraagde trein was gestapt. Soms moet je wat moeite doen om je geluk te pakken.

Peaceful Easy Feeling

Momenteel beluister ik, naast de podcasts ook vaak naar het album The Eagles van de gelijknamige band. Het album brengt me voor mijn gevoel naar het voorjaar, waar het bijna overgaat in de zomer. Het album is volgens het internet een indrukwekkend, divers en sonisch superieur debuutalbum dat de basis legde voor een succesvolle carrière van de band in de jaren zeventig.

Het album uit 1972 is buitengewoon gebalanceerd met alle vier de bandleden die nummers schrijven en zingen, met een mix van rock, folk en country, doorheen de muziek. Het geluid werd gevormd door de opkomende country-rock scene in Los Angeles, geleid door groepen als Poco, die instrumenten als banjo en pedal steel gitaar toevoegden aan de basis rock arrangement. Het album werd geproduceerd in Londen door Glyn Johns en was meteen een commercieel en kritisch succes.

Het album The Eagles leverde drie top 40 hitsingles op, die allemaal nog steeds erg populair zijn, zoals “Take It Easy”, “Witchy Woman” en “Peaceful Easy Feeling”. Deze nummers hebben een pakkende melodie, intelligente teksten, een krachtige opbouw en een heldere zang, met prachtige vierstemmige harmonieën op de juiste momenten voor maximaal dramatisch effect. Deze nummers kunnen je een zomers gevoel geven, omdat ze gaan over vrijheid, liefde, avontuur en optimisme. Ze roepen beelden op van de woestijn, de weg, de sterren en de natuur. Ze hebben ook een warme en luchtige sfeer, die past bij het zonnige klimaat van Californië, waar de band vandaan komt.

The Eagles (1972) is een klassiek album dat zich kan meten met het beste werk van de Byrds, Buffalo Springfield, Burrito Bros., en de andere vooraanstaande Los Angeles groepen. Het is een album dat je doet verlangen naar de zomer en je een vredig en gemakkelijk gevoel geeft.

Ghosts

Van de week bekeek ik de eerste aflevering van de docu-serie The Enfield Poltergeist, een van de bekendste en meest controversiële poltergeistgevallen, die plaatsvond in een rijtjeshuis in Noord-Londen tussen 1977 en 1979. Het verhaal kreeg destijds veel media-aandacht en werd later de inspiratie voor boeken, films en tv-series, zoals The Conjuring 2. De belangrijkste getuigen van de vermeende poltergeistactiviteit waren de alleenstaande moeder Peggy Hodgson en haar vier kinderen, vooral de 11-jarige Janet, die beweerden te worden bezeten door de geest van een oude man genaamd Bill.

Poltergeists zijn vermeende bovennatuurlijke verschijnselen die zich uiten door het verplaatsen, gooien of breken van voorwerpen, het maken van geluiden of het beïnvloeden van mensen. Hoewel sommige mensen geloven dat poltergeists echte geesten of entiteiten zijn, zijn er veel redenen om aan te nemen dat de meeste poltergeistverhalen het resultaat zijn van bedrog, misleiding, suggestie of psychologische factoren.

De Enfield poltergeist werd onderzocht door verschillende paranormale onderzoekers, zoals Maurice Grosse en Guy Lyon Playfair, die lid waren van de Society for Psychical Research. Zij beweerden dat ze getuige waren van tal van onverklaarbare gebeurtenissen, zoals meubels die bewogen, objecten die door de lucht vlogen, stemmen die uit de lucht kwamen, water dat uit de muren spoot en Janet die boven haar bed zweefde. Zij namen ook foto’s, geluidsopnames en video’s om hun beweringen te ondersteunen.

Echter, veel sceptici en critici hebben de authenticiteit en de geldigheid van de Enfield poltergeist in twijfel getrokken. Zij hebben verschillende redenen aangevoerd waarom het geval waarschijnlijk een hoax was, of op zijn minst sterk overdreven. Enkele van deze redenen zijn:
– De twee zussen, Janet en Margaret, gaven toe dat ze sommige van de poltergeisteffecten vervalst hadden, zoals het gooien van voorwerpen, het maken van geluiden of het buikspreken. Zij zeiden dat ze dit deden uit verveling of om de onderzoekers te testen, maar dat sommige dingen echt waren. Sommige gelovigen accepteerden deze verklaring, maar anderen vonden het een zwak excuus om hun bedrog te verbergen.
– Een klassieke foto van Janet die boven haar bed zweeft, zou gemakkelijk kunnen worden verklaard door Janet die op haar bed sprong. Er zijn veel aanwijzingen dat ze niet in de lucht zweefde, zoals de positie van haar lichaam, haar haar en haar gezichtsuitdrukking. Bovendien was er geen onafhankelijke getuige van deze gebeurtenis, alleen de onderzoekers en de familie.
– De geest van de oude man, Bill, die Janet bezat, toonde een ongewone interesse in menstruatie. Dit is niet iets wat men zou verwachten van een oude man, maar wel van een jong meisje. Er zijn ook veel twijfels over de oorsprong en de identiteit van Bill, die beweerde te zijn gestorven in het huis, maar wiens verhaal niet overeenkwam met de historische gegevens.
– Getuigen zijn notoir onbetrouwbaar. Getuigen in de Enfield poltergeistzaak waren onder meer een politieagente die zweerde dat ze een stoel over de vloer zag bewegen. Er is echter veel onderzoek gedaan naar de onbetrouwbaarheid van getuigenverklaringen, en hoe ze kunnen worden beïnvloed door suggestie, verwachting, geheugenvervorming of sociale druk.
– Er zijn veel alternatieve verklaringen voor de poltergeistverschijnselen, zoals natuurlijke oorzaken, psychologische factoren, aandacht zoeken, fantasie, hypnose of massahysterie. Er is geen overtuigend bewijs dat de poltergeistverschijnselen een paranormale oorsprong hadden, of dat ze niet konden worden gereproduceerd door normale middelen.

Samenvattend kan worden gesteld dat de Enfield poltergeist een van de meest beroemde, maar ook een van de meest twijfelachtige poltergeistgevallen is. Er zijn veel redenen om te geloven dat 90% van de verhalen nep waren, of op zijn minst sterk overdreven. De echte mysteries zijn niet de poltergeists, maar de mensen die ze rapporteren of onderzoeken.

My Forbidden Lover

Samir en Omar zijn al sinds hun kindertijd beste vrienden. Ze groeiden samen op in een klein dorp in Iran, waar ze naar dezelfde school gaan, voetballen op het plein, en dromen over de toekomst. Ze delen alles met elkaar, ook een groot geheim: Ze zijn verliefd. Op elkaar.

Ze weten dat hun gevoelens verboden zijn, waar homoseksualiteit als een zonde en een misdaad wordt beschouwd. Ze weten dat hun familie, hun buren, en hun geloof hun liefde afwijzen en veroordelen als ze erachter komen. Ze weten dat ze geen toekomst samen hebben, tenzij ze hun land ontvluchten.

Ze spreken af om elkaar in het geheim te ontmoeten, als het donker is, in een verlaten schuur aan de rand van het dorp. Daar kunnen ze even zichzelf zijn, elkaar kussen, knuffelen, en fluisteren dat ze van elkaar houden. Ze beloven elkaar dat ze ooit samen weggaan, naar een land waar ze vrij zijn.

Op een avond gaat het mis. Een groep jongens uit het dorp heeft hen gevolgd, en valt hen aan wanneer ze de schuur binnen gaan. Ze slaan hen, schelden hen uit, en dreigen hen aan te geven bij de politie. Ze nemen hun telefoons af, waarop ze foto’s en berichten van elkaar hebben. Ze vertellen dat ze hen zullen vernederen voor het hele dorp, en dat ze hen laten boeten voor hun vieze ziekte.

Samir en Omar zijn doodsbang. Ze smeken om genade, maar de jongens luisteren niet. Ze slepen ze mee naar het plein, waar ze hen vastbinden aan een paal. Ze roepen de mensen uit hun huizen, en vertellen hen wat ze hebben ontdekt. De mensen reageren geschokt, woedend, en walgend. Ze beginnen te schreeuwen, te spugen, en het gooien van stenen. Ze eisen dat de politie moet komen, en dat de jongens worden gestraft volgens de wet.

Samir en Omar kijken elkaar aan, en zien de pijn, de angst en de liefde in elkaars ogen. Ze weten dat ze geen hoop meer hebben, dat ze geen kans hebben om te ontsnappen. Ze weten dat ze elkaar niet meer zullen zien, dat ze elkaar nooit meer gaan aanraken. Ze weten dat ze gaan sterven, alleen omdat ze van elkaar houden.

Ze zeggen niets, ze staan er met verborgen emotie. Ze houden elkaars hand vast, en wachten op het einde.

Heal the Pain

Gisteren ben ik er niet aan toegekomen om een stukje te tekst te schrijven voor vandaag. Dit komt omdat ik gisteren vanuit thuis werkte en na werktijd meteen wilde gaan hardlopen. Het is tegenwoordig weer langer licht en ik wilde weer die eerste keer in de namiddag zonder verlichting lopen.

Nadat ik mijn haardloopoutfit had aangetrokken, trok ik de deur achter me dicht en ging voor een rondje van 5 kilometer. Echter na zo’n 500 meter voelde ik een lichte pijn in mijn linkerkuit en niet lang daarna een lichte, heftige snap in mijn kuitspier. De pijn die volgde was niet aangenaam te noemen.

Ik probeerde nog heel even of ik de pijn er misschien kon uitlopen, maar de pijn bleef aan en na één kilometer besloot ik maar te stoppen met hardlopen en de weg naar huis lopend (strompelend) te vervolgen. Wat een teleurstelling. Niet alleen de pijn die ik nu heb, maar eerder de verplichte hardlooprust de komende periode.

Running Shoes

Ik kan het nu al op momenten ruiken; het voorjaar komt eraan! Dit is een heerlijke tijd om te hardlopen. De dagen duren weer lang, de zon schijnt vaker, de bloemen bloeien en de vogels fluiten vrolijker. Het voorjaar brengt ook een kleine uitdaging met zich mee; hoe zorg je ervoor dat je hardloopschoenen niet te snel verslijten?

Hardloopschoenen zijn een belangrijk onderdeel van je hardloopuitrusting. Ze beschermen je voeten, ondersteunen je gewrichten en verbeteren je prestaties. Echter, hardloopschoenen hebben ook een beperkte levensduur. Na een bepaald aantal kilometers verliezen ze hun demping, stabiliteit en grip. Dit kan leiden tot blessures, vermoeidheid en ongemak.

Om pijntjes tegen te gaan moet je weten wanneer je hardloopschoenen aan vervanging toe zijn. Dat hangt af van verschillende factoren, zoals je gewicht, je loopstijl, het type ondergrond waarop je loopt en de kwaliteit van je schoenen. Een algemene richtlijn is dat je hardloopschoenen na ongeveer 800 tot 1000 kilometer moet vervangen. Maar dit kan variëren van 500 tot 1500 kilometer, afhankelijk van je persoonlijke situatie.

Het internet leert ons dat er een manier is om hardloopschoenen langer mee te laten gaan. Dat kan door ze af te wisselen met een ander paar. Zo geef je je schoenen de tijd om te herstellen van de belasting die ze tijdens het hardlopen ondergaan en bovendien kun je zo verschillende schoenen gebruiken voor verschillende omstandigheden. Bijvoorbeeld, je kunt een paar lichtere schoenen gebruiken voor snelle trainingen, en een paar stevigere schoenen voor lange duurlopen.

Hoeveel hardloopschoenen heb ik per jaar nodig? Dat hangt af van hoe vaak en hoe ver ik hardloop. Stel dat ik gemiddeld drie keer per week hardloop, en elke keer ongeveer 10 kilometer, dan loop ik per jaar ongeveer 1.500 kilometer. Dat betekent dat ik ongeveer twee tot drie paar hardloopschoenen per jaar moet aanschaffen. Ik ga online even snel checken welke hardloopschoenen er in de aanbieding zijn. Wanneer jij een hardloper bent, hoeveel hardloopschoenen heb jij in je kast staan?

Listen

Wanneer je veel tijd onderweg doorbrengt, dan kan het soms saai of eentonig worden. Ik heb niet altijd zin om muziek te luisteren of een digi-boek te lezen. Gelukkig is er een andere optie die mijn trips een stuk leuker en interessanter kunnen maken: podcasts.

Er zijn podcasts over allerlei onderwerpen, van nieuws en sport tot kunst en cultuur. Je kunt podcasts luisteren wanneer je wilt, waar je wilt en hoe je wilt. Een van de voordelen van podcasts is dat ze je kunnen informeren, inspireren of vermaken terwijl je onderweg bent. Je kunt iets nieuws leren, een spannend verhaal volgen of gewoon lachen om een grappige anekdote. Podcasts kunnen je ook helpen om je te ontspannen, je gedachten te verzetten of je stemming te verbeteren.

Ik heb zelf een tijdje geluisterd naar de podcast 30 Minuten Rauw van Ruud de Wild. Ik vind hem een goede interviewer en een aangenaam gesprekspartner. Eén van de podcasts die ik je kan aanraden is De Laatste Dagen Van… van NPO Radio 5. Dit is een podcastserie waarin de laatste dagen en de carrières van beroemde popsterren worden gereconstrueerd.

Na de seizoenen over John Lennon, Freddie Mercury en Marvin Gaye, was het eind vorig jaar de beurt aan mijn idool George Michael. De wereld lag aan zijn voeten, maar hij stierf op 25 december 2016 in zijn buitenhuis in het Engelse Goring-On-Thames. In de podcast wordt verteld hoe dit kon gebeuren en wat we daadwerkelijk van de mens George Michael weten. Je kunt deze podcast beluisteren via Spotify of via de verschillende podcast-apps.

Podcasts zijn voor mij sinds kort het ideale reisgezelschap. Ze zijn makkelijk te vinden en zijn er in alle soorten en lengtes. Voor elk wat wils. Ik vind het overigens niet altijd ideaal om het in het openbaar vervoer te beluisteren. Wanneer er in de podcast wordt verteld over het moment van overlijden van een van de hoofdpersonen, de zangers, dan zit ik emotioneel en met natte ogen in metro, trein of bus.

My Hometown

Al ruim een kwart eeuw woon ik in de stad Almere, en ik blijf het bijzonder vinden dat ik ouder ben dan de stad waarin ik woon. Dit kunnen, wereldwijd, niet veel mensen zeggen. Almere is ontstaan in 1976 op de zeebodem van de oude Zuiderzee, en is vernoemd naar het meer Almere, dat in de Middeleeuwen op deze locatie lag. De stad is in de jaren zeventig ontworpen als een moderne stad met veel groen en water. Het is nog steeds de snelst groeiende stad van Nederland.

Ondanks de jonge leeftijd van Almere heeft mijn woonplaats wel een rijke geschiedenis. Zo zijn zijn er veel scheepswrakken gevonden in de bodem van de stad. Er zijn 27 onderzochte scheepswrakken en -fragmenten gevonden in Almere, waarvan het oudste wrak uit de 15e eeuw stamt. Het jongste wrak dateert uit het begin van de 20e eeuw. De meeste wrakken worden gevonden bij het ploegen, het graven van greppels of de uitvoering van grondwerkzaamhede.

Een van de meest opmerkelijke scheepswrakken die in Almere is gevonden, is een koggeschip dat tussen 1420 en 1425 is vergaan. Dit schip is opgegraven in Almere-Stad en is het oudste schip dat in Almere is ontdekt. Het wrak kon niet ter plaatse worden bewaard, vanwege een woonwijk in aanbouw. Er volgde een noodonderzoek, demontage en herbegraving op het kerkhof voor scheepswrakken in Zeewolde.

Een ander interessant scheepswrak dat in Almere is gevonden, is een kleine 17e-eeuwse Amsterdamse modderschouw. Dit schip werd ontdekt in 1983 bij het diepploegen langs de Oostvaardersdijk, tegen de grens met Almere Poort. De modderschouw zorgde voor de afvoer van uitgebaggerd slib en modder uit de haven van Amsterdam. Het schip is na het onderzoek uit de grond gehaald.

De scheepswrakken in Almere zijn een belangrijk onderdeel van de geschiedenis van de stad en bieden inzicht in het verleden van de regio. Het is fascinerend om te bedenken wat deze schepen hebben meegemaakt en welke verhalen ze te vertellen hebben.

Space Oddity

Al mijn hele leven droom ik van de ruimte, maar ik denk niet dat het ooit mogelijk zal zijn om er naartoe te gaan. Ik ben te oud, misschien te gewoon en niet echt heel belangrijk. Maar strl dat ik de kans krijg om me aan te melden als vrijwilliger voor een experimenteel ruimteprogramma, dat mensen zoals ik de mogelijkheid biedt om de sterren te verkennen. Ik zal geen moment twijfelen en schrijf me meteen in. Ik ben inmiddels ver in de vijftig, maar ik voel me als een jong mens.

Na een strenge selectie en training, word ik dan samen met drie andere vrijwilligers gekozen om aan boord te gaan van de Orion, een ruimteschip dat ons naar de rand van het zonnestelsel zal brengen. We zullen de eersten zijn die zo ver zullen reizen, en misschien ook de laatste. Het is vanzelfsprekend een eenmalige missie, zonder garantie op terugkeer. We weten dat we ons leven op het spel zetten, maar we doen het voor de wetenschap, voor de mensheid en niet geheel onbelangrijk, ook voor onszelf.

We vertrekken op een zonnige dag in het voorjaar, onder het gejuich van familie, vrienden en miljoenen toeschouwers. We voelen ons trots, opgewonden, nerveus. We nemen afscheid van de aarde, ons thuis, en beginnen aan onze reis. Straks zien we de maan, De planeten Mars, Jupiter, Saturnus, Uranus, Neptunus en dwergplaneet Pluto. We zien kometen, asteroïden, manen en ringen. Kortom, we zien schoonheid, wonder en mysterie. We zien dingen die niemand ooit zo van dichtbij heeft gezien, en die niemand ooit zo zal zien.

Na vijf jaar bereiken we ons doel: de heliopauze. De grens tussen het zonnestelsel en de interstellaire ruimte. We zijn klaar om de laatste sprong te maken, om het onbekende in te gaan. We weten al een tijd dat we nooit meer terug zullen komen, dat we nooit meer contact zullen hebben met de aarde. Het moment is aangebroken. We weten dat we zullen sterven in de ruimte, alleen en misschien vergeten. Maar we kennen geen angst, we zijn hypergelukkig. We hebben onze droom waargemaakt. Geschiedenis geschreven.

Wanneer we de hyperdrive activeren, een apparaat dat ons sneller dan het licht zal laten reizen, weten we niet waar we zullen eindigen, misschien in een ander sterrenstelsel of misschien nergens. We weten niet wat we zullen vinden, misschien nieuw leven of misschien niets. We weten alleen dat we willen gaan, dat we moeten gaan en dat we zullen gaan.

We kijken elkaar glimlachend en zenuwachtig aan, en we knikken. We tellen af, we drukken op de knop en we verdwijnen. Dit is mijn laatste reis en het zal de beste reis van mijn leven zijn.

Outside

Zaterdagochtend, en de zon schijnt voorzichtig door de bomen. Ik heb mijn hardloopschoenen aan en ren richting het Vaartsluisbos in Almere. Het is een favoriete plek om te hardlopen. Het is op dit moment nog stil in het bos. Er zijn nu geen hondenbezitters die er nu een wandeling met hun huisdier maken.

Mijn hardlooptempo is rustig. De tijd dat ik persoonlijke records wil verbreken ligt achter me. Het is nu vooral genieten van frisse lucht en de natuur. Ik zie een paar andere hardlopers, maar niet veel. We groeten elkaar vriendelijk en ik ren verder. Ik voel me goed, mijn benen voelen sterk en mijn ademhaling is, zoals altijd, regelmatig.

Na een tijdje kom ik bij een open plek, waar een klein meertje glinstert. Dan zie ik iets bewegen aan de overkant van het water. Het zijn twee reeën. Ze grazen rustig, niet bewust van mijn aanwezigheid. Ik voel een golf van verwondering en blijdschap. Wat een prachtig gezicht! Ik pak voorzichtig mijn telefoon en probeer een foto te maken.

Net als ik op de knop druk, hoor ik een hard geluid. Het is een andere hardloper, die met een hoge snelheid langs me rent. Hij schreeuwt iets onverstaanbaars en zwaait met zijn armen. De reeën schrikken op en rennen weg. Ik zucht en kijk naar mijn telefoon. De foto is mislukt, ik heb alleen een wazige vlek. Ik voel me teleurgesteld en een beetje boos.

Waarom moest die hardloper zo idioot luidruchtig en onbeschoft zijn? Ik besluit om mijn hardlooprondje af te maken en terug te lopen naar huis. Misschien zie ik de reeën een andere keer weer. Ik hoop dat ze niet te al te bang zijn geworden. Ik glimlach en denk; hardlopen is leuk, en geen enkel hardlooprondje is hetzelfde.

Land of Confusion

Vannacht had ik, zoals vaak, een vreemde droom. Niet dat het een opmerkelijke droom was, want ik droom altijd wel merkwaardig en vooral vreemd. Vaak ben ik altijd onderweg in mijn dromen. Niet alleen droom ik in de dromen dat ik onderweg ben, maar ik reis ook altijd op de meest vreemde manieren. Ik kruip en sluip door binnenmuren of via kruipruimtes onder gebouwen door. Of door nissen en andere onlogische doorgangen. Het lijkt er op dat er in mijn dromenland geen infrastructuur bestaat. Het zal wellicht iets betekenen, maar in mijn droom is het vooral vermoeiend.

Ik droomde dit keer dat er een wereldbedreigende situatie heerste, waarbij ruimteschepen de Aarde bombardeerden. Ruimteschepen in de meest realistische zin, het waren marineschepen die letterlijk door de lucht vaarden en soort van autoombommen afschoten, waarbij enorme luchtdrukgolven veroorzaakt werden. Het is niet vreemd dat ik na een grote explosie wakker werd. Ik ging er meteen uit voor een nachtelijk bezoek naar het toilet. Alsof mijn instinctieve bewustzijn de ontstane brandjes wilde blussen.

Weer terug in bed, val ik alweer snel in slaap, maar de dreigende marineschepen zijn er niet meer te vinden. Wel is het gevoel van vluchten onderwerp in de aanhoudende droom. Dit keer sta ik bovenop een hoge wolkenkrabber in Almere en iedereen, vooral veel (oud)colelga’s, willen naar beneden vluchten, waarbij er -vanzelfsprekend in mijn droom, geen lift of trappenhuis aanwezig is. Via diverse sluipwegen probeer ik beneden te komen, maar steeds moet ik terug om iets te halen (wat is me onduidelijk). Gelukkig word ik wakker uit mijn droom en blijkt dat het weer een nieuwe werkdag is.