DRAY BOSMA

Ik ben door mijn ouders zonder een geloof opgevoed. Mijn ouders waren zelf geen volgelingen van een kerk en waren van mening dat wanneer ik me voor het geloof ging interesseren, ik dat dan zelf mocht uitvinden. Wel heb ik op een Rooms-katholieke kleuterschool gezeten, maar dat was een praktische keuze: het schooltje met drie klaslokalen bevond zich 100 meter van onze voordeur vandaan. Verder heb ik, naast een tweetal bezoekjes aan de zondagsschool, alleen op openbare scholen onderwijs genoten.

Het geloof kan iets moois zijns: het geeft troost en het geeft hoop. Ik weet niet of het komt dat ik zonder een geloof ben opgevoed, of juist omdat ik twee jaar naar een Rooms-katholieke kleuterschool ben geweest, maar religie heeft me wel altijd geïntrigeerd. Ik kon nooit genoeg krijgen van de bijbelverhalen, welke werden bijgestaan door dia’s met afbeeldingen van oude bebaarde mannen. Ik vond het fascinerende vertellingen waarin de boodschap werd gegeven dat je goed moet doen. Barmhartigheid staat boven goddeloosheid. Wist ik veel dat ik destijds flink voor de gek werd gehouden.

Vaticaanstad heeft als staat in de Italiaanse hoofdstad aardig wat macht over de wereld verkregen. Het is een staat zonder inwoners: Vaticanen bestaan niet. De staat is er alleen omdat er in 1929 een verdrag tussen de toenmalige paus Pius XI en dictator Mussolini werd getekend, waardoor de macht van het Vaticaan bevestigd en daarmee groter werd. Door angst onder de gelovige Katholieken te creëren, kon de paus en zijn mannen de megalomane handelingen voortzetten. Barmhartigheid is naar mijn mening nooit de rode draad in het geloof geweest.

Al in het jaar 1866 werd door de Katholieke leiders besloten dat wanneer er berichtgevingen van kindermisbruik zijn, deze verhalen niet publiekelijk gemaakt mogen worden. Een van de belangrijkste regels is dat men onder geen beding aangifte mag doen bij de politie. Daarbij komt het feit dat tot op de dag van vandaag de kerk nog steeds machtig is voor haar gelovigen, dus wanneer misbruikte kinderen hiervan melding maken, zij eerder nog een pak slaag van hun ouders krijgen dan dat er met een beschuldigende vinger naar de kerk wordt gewezen.

Gelukkig zijn er ook mensen als Terry Kohut, Gary Smith, Pat Kuehn en Arthur Budzinski. Vier dove Amerikanen die als kinderen intern op een dovenschool zaten en tot in de jaren zestig van de vorige eeuw jarenlang door priester Lawrence Murphy werden misbruikt. Omdat hun ouders de doventaal niet goed beheersten waren de slachtoffers niet in  staat om het te vertellen. Op latere leeftijd zijn ze toch naar buiten getreden met hun verhaal en is het balletje gaan rollen. Priester Lawrence Murphy werd in 1974 door aartsbisschop Weakland geschorst.

In 2012 verschijnt er een documentaire over deze zaak: Mea Maxima Culpa: Silence in the House of God. Deze film gebruikt het verhaal van de vier dove mannen als basis en vertelt over de machtsmisbruik van de katholieke kerk in het algemeen. Bij de zaken die in deze film naar voren komen vraag ik me af de Katholieke kerk er mee weg kon komen? Is het hun geloof in een god of is het toch die macht die ze nog steeds hebben?