Op station Utrecht Centraal zijn ze al sinds januari 2011 bezig met de renovatie. In december van dit jaar moet alles afgerond zijn. Waar je eerst door voetgangerstunnels over houten vloerplaten naar andere perrons mocht lopen, werden deze later weer gesloopt om plaats te maken voor hekwerken en andere afzettingen. Ze zijn nog hartstikke druk met verbouwen. Je kunt niet zien hoe ver ze zijn, maar je hoort het wel, en dat ruik je soms ook. Wanneer er een slijptol door staal of metaal wordt gehaald. De penetrante geur die vrijkomt brengt me dan even terug naar mijn jeugd in Sneek.
In mijn herinnering heb ik als kind iedere schoolvakantie in Sneek doorgebracht. Wanneer ik de vrijdagmiddag voor de vakantie uit school kwam stapten we meteen op de bus richting Afsluitdijk om vervolgens door het Friese landschap af te reizen naar mijn oma. Mijn oma, we noemden haar opoe, woonde in een klein huisje in de Ubbo Emmiusstraat. Achter het huis van mijn oma stond een grote machinefabriek en daar kwam ook altijd die scherpe penetrante geur van geslepen metaal vrij. Af en toe vond je er ook kleine stukjes metaal, gelijk aan staalkrullen. De dingen die je als kleine jongen oppakt om te bekijken en dan weer argeloos teruggooit.
Opoe woonde niet alleen bij machinefabriek Hubert in de buurt, maar ook vlakbij het Wilhelminapark. Dit stadspark bevond zich aan de overkant van de Franekervaart. Het park werd ooit in 1898 aangelegd. Het werd destijds ontworpen in Engelse stijl door tuinarchitect Gerrit Vlaskamp. Wat ik me nog goed kan herinneren is dat er een eilandje was die met een bruggetje te bereiken was. Verder was er een speciaal ontworpen bankje voor de ‘ouden van dagen’ in de stijl van begin vorige eeuw. Net als de grote volière, waarin exotische vogels en doodshoofdaapjes leefden. Over de vele grasveldjes liepen pauwen statig rond. Ze waren mooi om te zien, maar afschuwelijk om te horen.
Ik heb begrepen dat het park nog steeds in originele staat is. Natuurlijk zijn bruggen en dergelijke vervangen door veilige exemplaren, maar het park ligt er nog zo bij zoals deze aan het einde van de negentiende eeuw was ontworpen. Het park ervaart als in de tijd van ruim honderd jaar geleden. Het lijkt me een plek om fijn te onthaasten en met mooi weer moet het er heerlijk zitten. Binnenkort moet ik maar eens richting Friesland afreizen, want er is niets mis met het idee om fijne herinneringen op te halen. Of nieuwe te creëren.
DRAY BOSMA 