﻿Krassen

Toen het van de week de gehele dag zo druilerig regende ben ik naar de bibliotheek in het centrum van Almere gegaan. In het leescafé is het goed vertoeven, helemaal wanneer het buiten regent en je binnen wordt omgeven door boeken, tijdschriften en ander allerlei leesvoer. Echter een andere cafébezoekster, een tafeltje verder, zat er niet zo op haar gemak.

‘Ik ben zo toe aan iets sterkers dan een cappuccino,’ zei ze al roerend in haar koffiekopje. Ik keek vanuit een tijdschrift rond om te zien tegen wie ze het had. Er zat verder niemand in het café en de blonde medewerkster was druk bezig, met de rug naar de bezoekers gekeerd.
‘Oh ja?’ zei ik meer reagerend dan vanuit interesse. Mevrouw kwam los.
‘Ach, weet u wat het is?’ Ik schudde van niet. ‘Als alleenstaande moeder heb je het niet makkelijk. Helemaal als je 4 dagen in de week werkt.’

Ik glimlachte afwezig, trok mijn beide wenkbrauwen op en boog mijn hoofd lichtjes naar links. Het non-verbale gebaar voor “daar-zou-je-gelijk-in-kunnen-hebben”.
‘Ja, ik weet heus wel dat ik niet de enige alleenstaande moeder in deze wereld ben,’ ging ze verder. ‘Er zijn moeders die het veel slechter dan ik hebben. Maar het werk geeft me zó veel stress. Ik kan het nog net allemaal behapstukken. En daar lijdt die kleine van me wel onder.

Ze wenkte de blonde dame achter de balie en wees naar het lege cappucinokopje voor haar.
‘Wilt u iets van mij drinken?’ vroeg ze me. Ik bedankte vriendelijk. ‘Zelf weten,’ zei ze schouderophalend. ‘De koffie hier is goed. Geen slootwater in ieder geval.’
Ze rees lichtelijk op om op haar andere bil te zitten. ‘Het is niet alleen voor mij niet makkelijk, maar ook voor Raymond niet, zo heet mijn zoon,’ verhelderde ze. Ze schudde somber haar hoofd.

‘Zo heb ik al jaren een kinderschoolbord. Ooit door mijn opa, Ray’s overgrootvader, gemaakt. Heel lieflijk allemaal. Nu kwam ik gisteravond thuis en zie ik allemaal diepe krassen in het schoolbord. Alsof er met een scherpe punt of een schroevendraaier in is gekrast. Afschuwelijk! Nu was ik een beetje gaar van urenlang vergaderen op het werk en werd ik woedend. “Wie heeft dat gedaan!” schreeuwde ik. Nou, Raymond bleek het gedaan te hebben.’

Ze schudde het hoofd en nam een slokje van haar cappuccino. ‘Ik roep hem bij me en ik scheld hem de huid vol. Keihard, en hartstikke onredelijk. Het kind is net 5 jaar. Dus ik schrok zelf ook en begin ook te snotteren. Wij met z’n tweetjes snotterend en hyperventilerend in de woonkamer. Ik haal uiteindelijk diep adem en vraag hem “Waarom deed je dat nou?” Geen geluid, behalve zielig gesnik. Ik had al spijt. Ik knijp hem zachtjes in zijn armen en vraag: “Wat wou je in vredesnaam op dat schoolbord schrijven?” En weet je wat hij zei?’

Ik had geen flauw idee, maar zag wel het ritueel voor me. De boze, gefrustreerde en huilende moeder en het kleine ventje dat met schokkende schoudertjes naar de grond staat te staren en met tranen in zijn stem eindelijk het antwoord gaf, dat zijn moeder deze ochtend naar iets sterkers dan cappuccino deed verlangen: ‘Ik wou er in krassen: dag mamma, kusjes.