Ik ben van mening dat ik wel weer een rondje kan hardlopen. Het is droog weer. De temperatuur is laag, en het hardloop-animo hoog. Een rondje met een petje op het hoofd en de hardlooplegging tot onder de knie. En daar ga ik.
Na een kilometer heb ik de pas er goed in. Nog een kilometer en ik ben in het Beatrixpark. Geen moment denk ik dat ik beter thuis had kunnen blijven. De schoenen zitten perfect om de voeten. Er zijn momenten geweest dat ik dacht dat de hardloopschoenen de oorzaak zijn van alle blessure-ellende. Vandaag niet.
Ik passeer de stadsgrens. Ik heb inmiddels 4 kilometers door de stad gelopen. Ik loop het natuurgebied Pampushout in. De zon schijnt in de rug en laat een rennende schaduw zien. Het lage land om is wit, mistig en hier en daar ligt een bevroren plas. Weer een kilometer verder, sla ik het Michelinpad op.
In aanhoudende tempo loop ik in Noord-Oostelijke richting. De wind is stil. Net als de schaduw die links van me meerent. Even later sla ik linksaf het bos in. De bodem is er niet vlak en ik loop van richel naar kuil. Ik draai me om en sla later weer linksaf. Het Michelinpad op. Een man met een Indiana Jones-hoed en de hond aan de lijn groet me wanneer ik hem passeer. Ik groet terug.
Het hardlopen gaat lekker. Nog geen pijntjes in de voeten of benen. Ik sla rechtsaf, het Gerrie Knetemannpad op en ik loop weer de bewoonde wereld in. Door de Muziekwijk, langs het kerkhof weer terug naar het Beatrixpark. Bij het stadspark loop ik over het specerijpad door de Kruidenwijk. Ik heb inmiddels 8 kilometer gelopen. Nog ruim 2 kilometer te gaan en dan ben ik thuis.
De laatste kilometers gaan perfect. De gemiddelde hardloopsnelheid ligt laag en langzaamaan bedenk ik wat we vandaag allemaal gaan doen. Er zijn genoeg leuke dingen om de dag mee door te brengen. Het zijn niet te veel dingen, dus alles kan in een relaxt tempo. gebeuren. Weekenden als deze blijven toch wel favoriet.
DRAY BOSMA 