‘Een huisdier? Nou, denk daar nog maar een goed over na!’
De blonde moeder reageert op een mededeling van haar buurvrouw. Ze is een jonge zelfverzekerde vrouw die midden in het leven staat. Ze is vrolijk en niet het type waarvan de rol van moeder haar is overkomen. Eerder een bewuste keuze. Blijheid straalt van haar gezicht.
De buurvrouw, met donkere en treurige ogen als Sanne Wallis de Vries, kijkt beteuterd naar grond. Samen zitten ze op een bankje in het stadspark. Hun beide kinderen, buurjongens, spelen op het veldje. Het is te koud om relaxt op een bank in het park te zitten. Beide vrouwen zitten diep verscholen in hun winterjas. De jonge blonde moeder kijkt om haar heen op zoek naar haar zoon. Wanneer ze beiden buurjongens ziet leunt ze weer achterover. Ze neemt een trek van haar sigaret en blaast snel de rook uit.
‘Zo’n jaar geleden leek het me leuk om een dier voor Kevin in huis te nemen. Geen hond of kat. Gewoon een dier in een kooitje. Zo’n beestje dat af en toe wat aandacht nodig heeft. Wij dus op een ochtend op de fiets naar de dierenwinkel. Ongelooflijk wat een keuze! muizen, ratten, marmotten en cavia’s. De hele reutemeteut.’
De blonde moeder neemt snel een haal van haar sigaret en checkt iets in haar tas. De buurvrouw kijkt zwijgend toe.
‘Het werd dus een cavia. Kevin vond het een leuk beestje en ik vond het prima. Nog mooier toen bleek dat het dier in de aanbieding was. Geen geld voor dat bedrag! Dus snel gekocht en naar huis. Dat was nog een uitdaging. Wat een ellende. Ik was op de fiets, dus Kevin in het zitje zien te krijgen en de cavia in kooi, in zo’n grote gele boodschappentas van de Jumbo. En dat dier in die tas maar piepen. Gek werd ik ervan.’
Ze neemt nog een haal van haar sigaret en gooit de peuk in een sierlijke boog op de grond.
‘Nou, eenmaal gesetteld bleek het plezier voor maar even. Nadat we het best ruim een week hadden begon Kevin het benauwd te krijgen en ikzelf werd er ook niet vrolijker van. Het roken ging me tegenstaan. En je kent me: Ik rook nog door als ik een bronchitisaanval heb.’
De buurvrouw knikt glimlachend.
‘Maar Kevin kreeg het op het laatst zo benauwd, dat ie begon te piepen. De cavia zou jaloers worden op het piepen van Kevin. Wat dacht je, de volgende dag? Allebei onze ogen dicht. Zware allergische reactie. Zo erg dat ik uiteindelijk met Kevin naar het ziekenhuis ben gegaan, want dat kind lag zowat op apegapen. Zo benauwd was ie. Moest Kevin nog een nachtje voor observatie in het ziekenhuis blijven ook.’
De buurvrouw slaat de hand voor haar mond.
‘Dus de volgende dag, toen Kevin aan de beterende hand was en weer naar huis mocht, heb ik die cavia bij mijn ouders gedumpt. Ik was als de dood, dat Kevin er in zou blijven.’
Ze pakt een sigaret uit het pakje.
De buurvrouw kijkt haar bezorgd aan en zegt: ‘Nou, dat wordt dan geen Cavia voor Noah.’
‘Geloof me. Van een cavia wordt je echt niet gelukkig,’
De buurvrouw knikt.
De blonde moeder steekt haar sigaret op. ‘Tenzij je van je kind af wilt. Maar dat is een ander verhaal’
De blonde moeder reageert op een mededeling van haar buurvrouw. Ze is een jonge zelfverzekerde vrouw die midden in het leven staat. Ze is vrolijk en niet het type waarvan de rol van moeder haar is overkomen. Eerder een bewuste keuze. Blijheid straalt van haar gezicht.
De buurvrouw, met donkere en treurige ogen als Sanne Wallis de Vries, kijkt beteuterd naar grond. Samen zitten ze op een bankje in het stadspark. Hun beide kinderen, buurjongens, spelen op het veldje. Het is te koud om relaxt op een bank in het park te zitten. Beide vrouwen zitten diep verscholen in hun winterjas. De jonge blonde moeder kijkt om haar heen op zoek naar haar zoon. Wanneer ze beiden buurjongens ziet leunt ze weer achterover. Ze neemt een trek van haar sigaret en blaast snel de rook uit.
‘Zo’n jaar geleden leek het me leuk om een dier voor Kevin in huis te nemen. Geen hond of kat. Gewoon een dier in een kooitje. Zo’n beestje dat af en toe wat aandacht nodig heeft. Wij dus op een ochtend op de fiets naar de dierenwinkel. Ongelooflijk wat een keuze! muizen, ratten, marmotten en cavia’s. De hele reutemeteut.’
De blonde moeder neemt snel een haal van haar sigaret en checkt iets in haar tas. De buurvrouw kijkt zwijgend toe.
‘Het werd dus een cavia. Kevin vond het een leuk beestje en ik vond het prima. Nog mooier toen bleek dat het dier in de aanbieding was. Geen geld voor dat bedrag! Dus snel gekocht en naar huis. Dat was nog een uitdaging. Wat een ellende. Ik was op de fiets, dus Kevin in het zitje zien te krijgen en de cavia in kooi, in zo’n grote gele boodschappentas van de Jumbo. En dat dier in die tas maar piepen. Gek werd ik ervan.’
Ze neemt nog een haal van haar sigaret en gooit de peuk in een sierlijke boog op de grond.
‘Nou, eenmaal gesetteld bleek het plezier voor maar even. Nadat we het best ruim een week hadden begon Kevin het benauwd te krijgen en ikzelf werd er ook niet vrolijker van. Het roken ging me tegenstaan. En je kent me: Ik rook nog door als ik een bronchitisaanval heb.’
De buurvrouw knikt glimlachend.
‘Maar Kevin kreeg het op het laatst zo benauwd, dat ie begon te piepen. De cavia zou jaloers worden op het piepen van Kevin. Wat dacht je, de volgende dag? Allebei onze ogen dicht. Zware allergische reactie. Zo erg dat ik uiteindelijk met Kevin naar het ziekenhuis ben gegaan, want dat kind lag zowat op apegapen. Zo benauwd was ie. Moest Kevin nog een nachtje voor observatie in het ziekenhuis blijven ook.’
De buurvrouw slaat de hand voor haar mond.
‘Dus de volgende dag, toen Kevin aan de beterende hand was en weer naar huis mocht, heb ik die cavia bij mijn ouders gedumpt. Ik was als de dood, dat Kevin er in zou blijven.’
Ze pakt een sigaret uit het pakje.
De buurvrouw kijkt haar bezorgd aan en zegt: ‘Nou, dat wordt dan geen Cavia voor Noah.’
‘Geloof me. Van een cavia wordt je echt niet gelukkig,’
De buurvrouw knikt.
De blonde moeder steekt haar sigaret op. ‘Tenzij je van je kind af wilt. Maar dat is een ander verhaal’
DRAY BOSMA 