Het was op aandringen van goede vriendin Corine dat Elsemieke het voorstel durfde te doen aan vriend Ronald. Een weekendje skiën met z’n tweeën in Winterberg, Duitsland. Tot haar aangename verrassing reageerde Ronald positief. Hij reageerde het tegenovergestelde wat ze eerst had verwacht. Hij vond het een prima idee. De kinderen waren al groter en volgend jaar zouden ze zeker met z’n viertjes naar de wintersport kunnen gaan. ‘Leer jij maar alvast hoe je op de latten moet staan,’ zei Ronald enthousiast. Elsemieke was er helemaal blij van geworden. Zelf werd ze nog meer enthousiast toen Ronald had voorgesteld dat ze ook meteen maar naar een mooie outfit voor het weekend moest uitkijken.
Het was een feestje op zich om een middag lang op zoek te gaan naar het perfecte skipak. Elsemieke wilde er niet te veel geld aan uitgeven, maar ze wilde ook geen tweedehandsje. Via een collega had ze een adres gekregen van een sportwinkel gespecialiseerd in wintersportkleding. Toen Elsemieke het wit met blauwe pak zag hangen, wist ze dat dit het pak was wat ze in Winterberg zou dragen. Ze had er nog bijpassende handschoenen bij gekocht en een degelijke helm. Corine vroeg zich in de winkel hardop af of een helm echt nodig was, maar Elsemieke hield vol dat veiligheid voor alles ging. ‘Dan maar een weekendje geen fashionista,’ was haar antwoord.
Bij de sleeplift stond de eerst uitdaging voor Elsemieke haar op te wachten. Onervaren, ondanks een luchtige instructie van vriendin Corine, pakte Elsemieke de sleeplift vast. Verrast door de snelheid en de kracht van de lift verloor ze haar evenwicht en viel voorover in de sneeuw. Verward doordat haar gezicht in de sneeuw lag en de kracht van sleeplift bleef ze de sleeplift stevig vasthouden, waardoor ze als een menselijke sneeuwschuiver de berg opsteeg. Ondanks het ‘loslassen!’ van Duitse bijstanders hielden haar handen de lift stevig vast. Na een paar minuten van sneeuwhappen en happen naar adem liet ze eindelijk los. Haar verwarde gezicht was nat en wit van de sneeuw.
Eenmaal op de latten, bovenop de piste zag Elsemieke wat het skiën precies inhield. Het was niet anders dan naar beneden glijden. In een duizelingwekkende vaart. Vriendin Corine, met jaren ski-ervaring, had Elsemieke geïnstrueerd vooral kalm naar beneden te gaan. Ze wilde nog uitleggen dat ze veel achterom moest kijken voor andere skiërs, maar Elsemieke was al met een lichte gil aan haar afdaling begonnen. Corine riep haar na: ‘Pizzapunt! Pizzapunt!’ om duidelijk te maken dat ze haar skilatten naar elkaar moest steken, maar Elsemieke hoorde haar niet meer. Met een gil liet ze zich vallen, rolde verder in de sneeuw en voor een tweede keer die dag zat haar mond vol sneeuw. Ze vroeg zich serieus af of ze volgend jaar weer zou gaan.
DRAY BOSMA 