DRAY BOSMA

Het is vrijdagavond en het vlakke landschap van Noord-Holland is overal om ons heen te zien. We zijn onderweg naar Heerhugowaard, even ten noord-westen van Alkmaar. Met dit uitzicht en de muziek zachtjes op de achtergrond geniet ik van deze autorit, samen met mijn man. Ik hou van autorijden. Zolang ik niet zelf achter het stuur hoeft te zitten. Zo blijven de autoritjes aangenaam. Wanneer ik achter het stuur zit, verander ik een onaangenaam persoon. Ook voor mezelf. Ik zie overal problemen en zit non-stop te vloeken, en te schelden op alles wat binnen mijn gezichtsveld komt.

Als er een hel bestaat, dan bestaat deze uit onafgebroken momenten achter het stuur. Langzaam rijdend in een file tijdens de spits. De auto waarin ik me bevind is vanzelfsprekend géén automaat, want de koppeling moet ik blijven intrappen tot de kramp in mijn benen ondraaglijk wordt. Dit is een lichtelijk overdreven voorbeeld van een moment waarin ik doodongelukkig ben. Maar ik ben geen voorstander van veronderstellingen en aannames, en geloof daarom ook niet in God. Of in een verzonnen hel.

Het is een verademing voor mij wanneer ik plaats neem in de auto, en dat dit niet achter het stuur is. Zoals ik het enige zinnen terug verklaarde: ik kan echt genieten van de autoritjes, samen met mijn echtgenoot. Voor mijn part rijden we in de auto door naar het noorden van Noorwegen of naar het oosten van Polen. Of verder. Helemaal de wereld rond. Ik zal genieten van ieder moment. Zolang ik maar niet met mijn voeten op de verschillende pedalen hoef te duwen. Ik prijs me gelukkig met een echtgenoot die totaal geen hekel heeft aan autorijden.

Enkele van de bijzondere herinneringen, als kind, heb ik in de auto opgedaan. Ik kan me een autorit herinnering waarin het hele gezin, plus aanhang, met de auto naar Ponypark Slagharen ging. Mijn jongste zus met 2 tantes en mijn moeder op de achterbank, half hangend met de benen onder de hoedenplank, en ik in elkaar gebogen tussen de benen van mijn vader, die als bijrijder de wegenkaart op mijn hoofd liet rusten. Daar reden we dan met 100 kilometer over de tweebaanswegen van 45 jaar geleden. In mijn herinnering liepen mijn jongste zus en ik uren na aankomst in Slagharen met een gebogen rug over het attractiepark.

Met plezier denk ik aan de vakanties die we met mijn schoonfamilie in Europa doorbrachten. Mijn schoonzus had het lumineuze idee om voor 3 weken een mini-rondreis door Oostenrijk, Italië, Zwitserland en Frankrijk te boeken, en omdat er toen nog geen navigatiesystemen waren, hebben we toen meer dan alleen maar asfalt snelwegen gezien. Ik weet nu, dat als je iets van de wereld wilt zien, je per auto moet reizen. Je maakt zo veel meer mee. Met een glimlach denk ik aan het moment dat we bij de grensovergang tussen Italië en Zwitserland, waar we met een illegaal aantal flessen wijn in de kofferbak, werden aangehouden en we onze paspoorten ook nog in de kofferbak hadden laten liggen. Wanneer ik die herinnering wil delen, zie ik dat we inmiddels Heerhugowaard zijn binnengereden. Ook zo fijn van een autorit: Je bent op de plaats van bestemming voor je het doorhebt.