Ik ken de man al een tijdje. Ik weet niet hoe hij heet, maar ik kom hem vaak tegen. Af en toe in de trein op de heen- en terugreis tussen Almere en Amsterdam-Zuid, maar ook zie ik hem soms in het weekend in het centrum van Almere wandelen. Hij kijkt me dan glimlachend aan. Ik glimlach beleefd terug. Hij is, denk ik, ouder dan ik. Een grote man met een dikke neus in het gezicht, welke wordt geaccentueerd door een zilverkleurige bril. De man is niet lelijk. Wel een beetje opzichtig.
Fred van Leer, de -naar mijn mening- altijd aanwezige stylist, zal de man zeer waarschijnlijk omschrijven als een vitrinekast-homo: iedereen ziet dat hij in de kast zit, behalve de man zelf. En dat de kleding die de man draagt weliswaar van een duur merk is, maar er te verlept uitzien om nog iets uit te stralen. Dit omdat ze door de drager niet gewaardeerd worden. ’s Avonds stapt de man meer dan waarschijnlijk uit zijn pantalon, om deze op de slaapkamervloer te laten liggen, en deze de volgende dag weer aan te trekken.
Wanneer de man ’s ochtends in de trein zit, valt het op dat hij soms twee verschillende sokken aanheeft. Of hij is een verward persoon of hij vind het leuk om excentriek te zijn. Die mensen zijn er genoeg. Ik heb ooit dagenlang gympies in 2 verschillende kleuren gedragen. Mijn excuus is dat ik toen 15 jaar was en het was in de jaren tachtig van de vorige eeuw. Een periode waarin 2 verschillende kleuren schoenen niet het meest excentrieke was dat je kon dragen.
Soms probeer ik te achterhalen wat het verhaal van de man is. Werkt hij net als ik in Amsterdam of reist hij voor de lol heen en weer met de trein? Het zal me niet verbazen wanneer het laatste het geval blijkt te zijn. Hij is volgens mij vermogend genoeg om de duurdere kleding te kopen, maar net niet rijk genoeg om een goede kledingadviseur in te huren. Ik ben niet nieuwsgierig genoeg om de man te achtervolgen waar hij woont. Of werkt.
Zo zijn er meer mensen met wie ik meereis van Almere naar Amsterdam (en andersom) die me opvallen. Zoals de kalende man, altijd in joggingbroek, die steevast -wanneer we station Weesp passeren- zijn blikje Red Bull in een paar slokken leegdrinkt. Of die corpulente dame met dun haar en haar versleten schoenen, die iedere reis een aflevering van haar favoriete televisieserie op de tablet bekijkt. Waarom een blikje Red Bull? En welke serie bekijkt de dikke dame? Het is beslist geen comedy, want ze lacht nooit.
DRAY BOSMA 