Vrijdagmiddag. Het is vrijdag de 13e en toch ben ik blij. Niet alleen omdat een collega van mij deze middag voor het eerst vader is geworden, maar ook omdat ik een goed gesprek heb gehad met mijn leidinggevende. Even na 16:30 uur stap ik vrolijk op de pendelbus die mij naar metrostation Henk Sneevliet brengt. De metro rijdt op tijd en ik heb op station Amsterdam-Zuid een vlot aansluitende verbinding met de trein naar Almere. Heerlijk.
Onderweg naar huis krijg ik van het thuisfront een appbericht met de mededeling dat er enige consternatie op het veldje voor ons huis is ontstaan. Een foto en video bevestigen dit. Een traumahelikopter is ingevlogen, in wat wij onze voortuin noemen. Ik denk dat het wel eens serieus kan zijn. Meer dan 2 ambulances is geen grap. En dat blijkt. Wanneer ik met een omweg thuiskom, zie ik op social media dat het een serieuze kwestie is.
Het blijkt dat bij een schietincident op het veldje iemand om het leven gekomen. Ondanks langdurige reanimatie is de persoon uiteindelijk ter plekke overleden. Naast het assisteren bij de reanimatie heeft de brandweer schermen geplaatst om het zicht van omstanders te ontnemen. De politie weet later aan de media te vertellen dat het om een zelfmoord gaat. Het is een raar verhaal. Ik denk dat het om een conflict in relationele sfeer is geweest, waarbij het dodelijk slachtoffer geen andere uitweg meer wist.
De ware reden zullen we wellicht nooit weten. Een aantrekkelijk politieagent informeert later aan de deur of wij vooraf iets hebben meegekregen, maar ik moet hem teleurstellen. Ik was op dat tijdstip nog niet thuis. Verder forensisch onderzoek is nog in volle gang wanneer de pizzabezorger ons eten komt bezorgen. Voor ons gaat het leven door. We genieten van het avondeten en kijken naar een nieuwe serie op Netflix. Wanneer ik later de lege pizzadoos in de papiercontainer achterlaat en de zon ondergaat zie dat men nog steeds druk is met onderzoek.
DRAY BOSMA 