In de metro, onderweg naar huis, staat een jonge vrouw, druk pratend tegen een andere vrouw die verveeld voor zich uit staart, terwijl zij zelf haar kinderwagen, een maxi cosi, op en neer schudt. Ze doet het om het kind in de wagen stil te houden. Niet dat het veel helpt. Ze is zelf constant luid aan het woord. Met een aangeleerd buitenlands accent praat ze ook veel. Ze heeft de nodige drama in haar leven meegemaakt en het gezegde ‘gedeelde smart is halve smart’ moet haar lijfspreuk zijn. Iedereen moet meegenieten en wie niet wil luisteren kijkt ze met boze ogen aan. Haar heldere lichtblauwe ogen steken af tegen haar donkerpaarse hidjab, maar ik kan er niet vrolijk van worden.
Veel van haar levensdrama gebeurt in de familiekring, en in die van de schoonfamilie in het bijzonder. Door de giftige taal die ze uitkraamt wenden de andere reiziger hun gezicht van afschuw af. In de 4 minuten durende rit van metrostation Henk Sneevliet tot aan het metrostation van Amsterdam-Zuid heeft ze 5 keer iemand dood gewenst, en niet alleen dat: ze is bereid het allemaal zelf te doen. ‘Ik snij ze allemaal in stukken en gooi ze zo in de vriezer,’ braakt ze uit. Het jonge kind in de maxi cosi wordt er niet stiller van. Wanneer de omroepstem ons aangeeft dat we bij metrostation Amsterdam-Zuid zijn gearriveerd, kan ik niet wachten om naar buiten te gaan.
Met versnelde pas loop ik het perron op. Mijn fantasie gaat met me aan de haal en ik zie het al voor me: dan lig ik daar in tientalle stukken gesneden, rillend van de kou in de vriezer van de boze mevrouw met haar lichte ogen. Wanneer ik de trap af wil lopen naar een ander perron, draai ik me nog even snel om. Ik haal opgelucht adem. De boze mevrouw blijft in de metro achter. Als ze dan toch iemand in stukjes moet hakken, dan toch liever haar schoonfamilie.
DRAY BOSMA 