In een droomhuisje, overal ver vandaan, zat ik van de week, in de nacht met anderen een korte vakantie te vieren. Het was in een oud, nog net niet verwaarloosd, huisje. Bij aankomst zag ik dat er een klein zoldertje onder de dakpannen bevond, waarin een raam enig uitzicht naar buiten, over de akkerlanden, aanbood. Op de benedenverdieping bevond zich naast de deur, bekleed met vergeelde vitrages, een smal raam. Het zorgde niet voor een uitzicht, maar meer voor lichtval naar binnen.
Bij binnenkomst viel het me op dat het er binnen groter leek dan dat het er van buiten uitzag. Andere gasten renden door het hele huis om uit te vinden wat het beste vertrek was om de nacht door te brengen. Overal klonk gestommel van de gasten. Het rook er overdreven naar zeep, zoals het vroeger kon ruiken, maar dan in het kwadraat. Naast deze intense geur hing er ook een sinistere sfeer. Iets onheilspellend, en hierin stond ik niet alleen. De andere gasten ervoeren dit ook.
Eén van de gasten wist dit onheilspellend gevoel te versterken door ons een broodjeaapverhaal op te hangen over een oude schooljuf die hier honderden jaren geleden in het huis was overleden. Het lukte me nog net om niet met mijn ogen te rollen, want daarbovenop werd ons ook nog eens verteld dat de oude schooljuf tijdens een heksenjacht rond het jaar 1640 zakte voor een zogenaamde heksentest en uiteindelijk op een gruwelijke manier verdronk.
Hoe de heks in het huisje verdronken moet zijn, is iets wat naar mijn mening voor het gemak wordt vergeten. Reden voor mij om het verhaal over de schooljuf naar het rijk der fabelen te verwijzen. Dit gevoel werd nog eens bevestigd door de toevoeging dat de schoolgaande kindertjes van eeuwen geleden het hadden opgenomen voor de ter dood veroordeelde schooljuf, waarbij ze de plaatselijke bevolking eigenhandig hadden uitgemoord. Met primitieve wapens, zoals pijl en boog, werd er aan toegevoegd. Daarbij werd gemeld dat de kinderen van toen nu nog steeds in de omgeving ronddwalen.
Yeah right. Ik rolde uiteindelijk dus toch mijn ogen en met deze houding bleek ik het verhaal een beetje te bagatelliseren, want ineens kwam er een donkere rookwolk vanuit de openhaard tevoorschijn. De rookwolk leek lichtjes de gedaante van een gekromde vrouw aan te nemen, maar dat kan heel goed verbeelding zijn geweest. Op dat moment was dit erg overtuigend. Alle aanwezigen gilden. Ik nog nét niet. Nee, echt niet. De rookwolk vervormde in een vormloze rookpluim en vervaagde langzaam. Met het verdwijnen van de rook viel er een stilte.
Het leek er op dat hiermee het hoogtepunt van de urban legend tot zijn eind kwam. De zaken werden weer opgepakt zoals de vakantiezaken meestal worden opgepakt. Koffers werden naar binnen gesleurd en de kamers werden onder de gasten verdeeld. Nog voordat ik kon beslissen of ik het met de keuze van de kamerverdeling eens was, liep een van de gasten terug van het smalle raam naast de deur. ‘Moet je nu eens zien,’ zei ze met een angstige stem. Ik reageerde met een botte opmerking over de schranderheid van de persoon totdat ik zag wat zij zojuist had gezien. In de verte liepen honderden kinderen met pijlen en speren over de bevroren akkers naar het huisje. Hun intentie was niet goed. De angst sloeg me om het hart en met een beklemmend gevoel schrok ik wakker.
Het heeft vannacht nog even geduurd voordat ik weer in slaap viel.
DRAY BOSMA 