Het jaar 2020 is bijna voorbij. Daarvoor hoef ik niet op de kalender of in mijn agenda te kijken, want ik krijg al een tijdje constant e-mails en pop-upberichten via mijn telefoon met diverse, schreeuwende overzichten van het afgelopen jaar. Hoe dan? denk ik dan, want we moeten nog anderhalve week voordat het jaar is afgelopen, en in die anderhalve week kan er nog van alles gebeuren. Zo ben ik nog lang niet klaar met de nog te lopen hardlooprondjes, bijvoorbeeld.
Bovendien ben ik van mening dat we, mede door een landelijke lockdown die tot 19 januari 2021 duurt, dit jaar niet zoals de voorgaande jaren kunnen afsluiten. We zitten nog midden in de corona-shit die we al sinds afgelopen maart mogen beleven. Mogelijk tot ver in het nieuwe jaar leven we het ‘nieuwe normaal’. Wat natuurlijk helemaal niet normaal is. Ik ben geen viroloog, en pretendeer er ook niet een te zijn, maar tot meer dan de helft van de (wereld)bevolking gevaccineerd is, is het leven beperkt. En dat zal nog wel standhouden.
Het idee en de hoop dat we er samen iets beter van kunnen maken, heb ik nog wel. Maar er zijn landgenoten die er alles aan willen doen om dat idee niet te laten slagen. Die lopen bewust met een naakt gezicht tussen de anderen, zonder rekening te houden met een anderhalvemetersamenleving. Deze groep denkt heel woke* te zijn, maar voor mij zijn het achterlijke debielen, die in iedere andersdenkende een tegenstander zien en bij ieder voorstel of uitleg in deze altijd tegen zijn. Positiviteit en compromissen zijn hen vreemd. Het lijkt me toch heerlijk om zo te leven; altijd ongelukkig en ontevreden. Ik hoef niet woke te zijn. Ik ben graag alert. Ik denk er meer gelukkig door te zijn.
*wakker zijn ten aanzien van de maatschappij.
DRAY BOSMA 