DRAY BOSMA

Het was op zaterdag 22 maart 1975 toen ik samen met mijn ouders op visite ging bij mijn zus Gré en zwager Hans in de Volkerakstraat van Den Helder. In de jaren zeventig was deze straat nog gelegen in een vooraanstaande buurt, welke een paar decennia later verloederde tot een achterbuurt, en inmiddels is gesloopt en opgebouwd tot de nieuwe wijk ‘Duindal’. Het was een grauwe zaterdag met af en toe een paar flinke windstoten toen mijn ouders en ik op de fiets naar de andere kant van Den Helder op visite gingen. Ik kan me niet veel herinneren van die avond, ik was nog maar een jongen van acht jaar oud.

Wat ik me nog wel kan herinneren is dat de televisie op de achtergrond aanstond. De uitzending betrof, naar ik later begreep, het Eurovisie Song Festival. Mijn herinnering laat me denken dat de puntentelling heel spannend was. De eerste keer dat ik naar dit fenomeen keek wonnen we de wedstrijd. De popgroep uit Enschede, Teach-In won met Ding-a-Dong, en ik ging er toen vanuit dat Nederland dit concours altijd ging winnen.
Tjonge, had ik dat even verkeerd begrepen.

Ik kan niet zeggen dat ik op die avond in maart van 1975 meteen werd getroffen door het Eurovisie-virus, maar het trok wel mijn aandacht, het volgende jaar. Deze uitzending was op zaterdag 3 april 1976. Ik logeerde die dag bij een familielid en Engeland was favoriet. De popgroep Broterhood of Man scoorde al voorzichtig een hit in Nederland met Save Your Kisses for Me. Zelf had ik aan het einde van de uitzending de voorkeur voor de inzending van Frankrijk; Catherine Ferry met het kinderlijke lied Un, Deux, Trois.

Zo ben ik het Eurovisie Song Festival in de jaren erna blijven volgen. Ik heb de singletjes van Heddy Lester (De Malle Molen, 1977), Harmony (’t Is OK, 1978) en Bill van Dijk (Jij en Ik, 1982) hier nog liggen.
Toen ik in de jaren erna opgroeide koelde mijn liefde voor het liedjesfestijn iets af, maar wanneer het werd uitgezonden zat ik wel voor de televisie met een kladblokje om punten en opmerkingen op te schrijven op schoot. Ik ben niet zoals sommige fanatieke fans die in meteen kunnen vertellen wie in 1987 op de twaalfde plaats eindige (dit was Zweden, heb ik zojuist opgezocht).

De laatste vijftien jaar volg ik het Eurovisie Song Festival weer iets meer enthousiast. Het televisieprogramma van jaren geleden is niet gelijk aan de uitzendingen van de afgelopen tijd. Waar vroeger vaak de kandidaat en het liedje pas op het Festival bekend werden, kan je de laatste jaren al veel voorrondes uit de diverse deelnemende landen en de diverse inzendingen online volgen. Zo kon het gebeuren dat begin 2009 het al klaar als een klontje was dat Noorwegen de winnaar van het Eurovisie Song Festival ging worden.

De afgelopen week hebben we kunnen genieten van de twee halve finales en vanavond is de grote finale van het vijfenzestigste Eurovisie Song Festival. Dit jaar zijn er veel landen favoriet: Italië, Malta, Oekraïne, Zwitserland, IJsland, en mijn persoonlijke favoriet Frankrijk.
Barbara Pravi zingt het prachtige Voilà. Een Frans chanson waar ik inmiddels verliefd op ben geworden. Of het de winnaar van 2021 is, weet ik niet. Bij het Eurovisie Song Festival is het al decennialang dat niet altijd het beste liedje wint, maar de meest populaire act.
Dat is prima. Volgend jaar is er -zeer waarschijnlijk, weer een nieuw Eurovisie Song Festival!