DRAY BOSMA

Lately, I don’t really get around blogging here. There’s a lack of motivation and I have the idea that by now, after almost 18 years of blogging, I have written on just about everything I’m going through or how I experience things.

Since a couple of years, I no longer think it’s important to spout my opinion about everything. An opinion is like an ass: Everyone has one. I am therefore in utter disbelief that there are people who can get angry about someone else’s opinion. I see it as something religious. The fanaticism to convince others of one’s own rightness. Remember, I really don’t care about your shit opinion. That is probably why I don’t care that much to exploit my own shit opinion on this blog.

I think it’s no concern of mine to tell others what I think of Will Smith bitchslapping Chris Rock at the Oscars, or what my opinion is of the war in Ukraine. Well, I can say that nobody likes a war (when you’re name is not Vladimir Putin). Maybe one day, or next week perhaps, I am so offended or upset about something or someone that I just have to write it off, and then you, my readers, will read all about it.

Or maybe I’m just a bit too pessimistic and should I just lighten up, and blog about my visits to the optician (I have a new pair of glasses!) or tell you about our old cats or perhaps about the travels to and from my work in Amsterdam, when I have to work at the office again, very soon.

De laatste tijd kom ik er niet echt aan toe om hier te bloggen. De motivatie ontbreekt en ik heb het idee dat ik inmiddels, na bijna 18 jaar bloggen, wel over zo’n beetje alles wat ik meemaak of hoe ik dingen ervaar heb geschreven.

Sinds een paar jaar vind ik het niet meer belangrijk om overal mijn mening over te spuien. Een mening is als een kont: Iedereen heeft er een. Ik ben dan ook enorm verbaasd dat er mensen zijn die boos kunnen worden om de mening van een ander. Ik zie het als iets religieus. Het fanatisme om anderen te overtuigen van het eigen gelijk. Vergeet niet dat jouw shit mening me echt niet kan schelen. Dat is waarschijnlijk de reden waarom het mij niet zoveel kan schelen om mijn eigen shit mening op dit blog te verkondigen.

Ik vind dat het niet belangrijk anderen te vertellen wat ik vind van Will Smith die Chris Rock heeft ‘gebitchslapt’ bij de Oscars, of wat mijn mening is over de oorlog in Oekraïne. Ik kan wel zeggen dat niemand van oorlog houdt (tenzij je Vladimir Poetin heet). Misschien ben ik op een dag, of misschien al volgende week, zo beledigd of boos over iets of iemand dat ik het gewoon van me af moet schrijven en dan zullen jullie, mijn lezers, er alles over lezen.

Of misschien ben ik gewoon een beetje te pessimistisch en moet ik gewoon wat vrolijker worden en bloggen over mijn bezoekjes aan de opticien (ik heb een nieuwe bril!) of vertellen over onze oude katten of wellicht over de reizen van en naar mijn werk in Amsterdam, wanneer ik, zeer binnenkort, weer op kantoor moet werken.