DRAY BOSMA

Vandaag liep ik mijn honderdtwaalfste hardlooprondje van dit jaar. De voorgaande jaren liep ik het honderdtwaalfste hardlooprondje pas halverwege de maand oktober, maar begin dit jaar ben ik begonnen met iedere dag een run te doen, en zo ren je dus in de maand april al je honderdtwaalfste hardlooprondje.

Sinds 3 december vorig jaar heb ik iedere dag een run gedaan en een snelle optelsom leert me dat ik vandaag honderdeenenveertig dagen aaneengesloten heb hardgelopen.
‘Gekkenhuis,’ zou mijn moeder vroeger gezegd hebben, en ik kan haar geen ongelijk geven.

Met mijn zesenvijftig jaar iedere dag, minimaal drie kilometer hardlopen, eist nogal wat van je. Lichamelijk gezien. Geestelijk is het prima vol te houden. Hardlopen is als mediteren. Het geeft je hoofd rust, maar met het lichaam is dat even anders. Mijn body schreeuwt af en toe om rust en dat gaat niet wanneer je iedere dag wil hardlopen.

Ik kijk het nog even aan. Misschien dat de pijntjes en ongemakken vanzelf overgaan, en misschien helpt het ook wanneer ik de afstanden van de hardlooprondjes kort houd, want ik vind het nu nog te voorbarig om dit jaar na honderdtwaalf dagelijkse hardlooprondjes te stoppen met mijn dagelijkse runs.