Dear Santa

On door DrayinDray BosmaEen reactie plaatsen

Last Thursday things didn’t go as planned at work. In terms of daily work it went okay, but colleagues were asked to participate in a Christmas message to our customers and for social media. I heard it and let the opportunity pass by.

A younger colleague, a puppy compared to my age, thought it would be fun. He didn’t want to do it alone, and because sometimes I am a real softie, I offered to record a message on screen with him.

The organizing colleague immediately asked me if I wanted to walk along to the location of taping. Like a dumb fool, I followed along, and when this colleague told me they were looking for someone with a beard, I realized there was more going on than just recording a Christmas message.

Long story short; this year I am the Santa Claus of the office, and as I am almost as old as the ‘real’ Santa Claus, I don’t mind and am not that excited about it. In response to the several questions I received on Thursday; no, now is not the time for a career change.

Click image for Dear Santa.

Who Let the Dogs Out?

On door DrayinDray BosmaEen reactie plaatsen

Wanneer ik jaren geleden, en hiermee bedoel ik minimaal tien jaar geleden, net een beginnende hardloper was, stierf ik bijna een duizend doden wanneer ik in de stadsparken van Almere loslopende honden tegenkwam tijdens mijn hardlooprondjes. Ik ging er altijd maar vanuit dat de honden, wanneer ze me zagen hardlopen, meteen tegen me op zouden springen. Dat dit niet zomaar een verzinsel was, kwam door de eerdere ervaringen die ik heb mogen beleven.  

Tot het moment dat ik een artikel had gelezen over de eigen mind set; wanneer je de zaken anders benaderd dan dat je voorheen deed, kan het zijn dat het een totaal andere ervaring wordt. Het klinkt natuurlijk ‘zweverig’ en erg hulpbehoevend van de eigen geest, maar er zit wel een kern van waarheid in. Vanaf dat moment zag ik de loslopende honden als enthousiaste supporters. Ik moest het sowieso zien als dat ze me vrolijk begroetten.

Mijn probleem was hiermee niet verholpen, maar ik ervaarde het wel anders. Ik zag de honden niet langer als irritante beesten. Het is een ander verhaal over de hondeneigenaren. Hoe ik dit probleem ook benader, het wordt niet positief. Ik zal ook nooit vergeten dat ik een paar jaar geleden tijdens een hardlooprondje in het Wilgenbos, in Almere -tevens een favoriete uitlaatspot voor de hondenuitlaters, dat er een roedel honden enthousiast om me heen rende en een zogenaamd bezorgde eigenaresse op afstand riep: ‘Heeft hij je gebeten!?’

Ik rende nee-schuddend verder, maar dacht: Waarom die vraag? Wanneer je weet dat je hond anderen kan bijten, waarom laat je deze dan loslopen? Soms verlang ik ernaar dat ik in staat ben dat ik iets kan doen aan de mind set van anderen.

More, More, More

On door DrayinDray BosmaEen reactie plaatsen

Ik leer het nooit af. Ik heb weer een nieuwe verzamelhobby. Sinds enige tijd vind ik het leuk om pennen van het merk Parker te verzamelen.

Waar ik vroeger al tientalle Monopoly-spellen verzamelde (ik bezit ze nog allemaal) of later meerdere Ken-poppen in doos op zolder bewaarde (ik bezit ze nog voor vijftig procent), hield dit me niet tegen om weer eens later diverse flessen Whiskey te verzamelen (op een paar flessen na, allemaal genuttigd!). Ik weet niet van wie ik het heb; niet van mijn vader, noch van mijn moeder. Of van een ander familielid.

Ik laat ‘t voor het gemak maar even buiten beschouwing dat ik hiernaast ook nog wel vinylplaten (soundtracks) en diverse boeken verzamel. Of zoveel mogelijk van de James Bond- of StarTrek-franchise. Hoewel dit laatste al wat minder enthousiast gaat (volgens mijn gebruikelijke normen).

Terug naar de Parkerpen; vroeger was ik al liefhebber van dit pennenmerk, maar ik behoed me ervoor dat ik nu niet voor allerlei nieuwe, soorten pennen (vulpen, balpen, etc.) of in alle kleuren val, want wat moet je in godsnaam met drieënzeventig pennen wanneer je maar één hand hebt om mee te schrijven?

Scream & Shout

On door DrayinDray BosmaEen reactie plaatsen

Op de avond van mijn verjaardag zijn we traditiegetrouw uiteten geweest, en omdat ons favoriete Grieks restaurant sinds augustus jl. niet langer meer een realiteit is, zijn we dinsdagavond uitgeweken naar het plaatselijke sushirestaurant, iets verderop. Bij Saké hebben we wel vaker (lekker) gegeten, dus die ervaring bracht ons nogmaals naar die locatie.

Bij binnenkomst werden we geleid naar ons tafeltje voor twee, maar deze was in een hoekje van het restaurant naast een gezin waarvan de twee jonge kinderen wel erg luidruchtig waren. Meteen gaven we aan dat we een tafel iets verderop wensten en kregen een tafeltje aan de andere kant van het restaurant toegewezen. Voor anderen wellicht een nukkige reactie van ons, maar het is niet dat we aan het uiteten zijn bij de MacDonalds.

Dat onze wens voor een andere tafel niet geheel onterecht was bleek later wel, waarbij de kinderen in het hoekje wel heel erg aanwezig waren. Vanuit de andere hoek van het restaurant werden we getracteerd op een schel aanhoudende jankconcert. Ik mag natuurlijk niet vooroordelen (ik doe ‘t toch!), maar de vader van deze gillende kinderen zat zelf met een krap baseballpetje op zijn kruin in het restaurant. Wellicht dat hij zelf wèl dacht bij de MacDonalds of een andere vreetschuur te zitten.

Dit aanhoudende gehuil en gejammer van ‘Nee, dat wil ik niet!’ heeft zeker nog een uur geduurd, met af en toe een rustpauze van een paar minuten. Uiteindelijk had het jonge gezin de buikjes vol genoeg gegeten en verlieten -met weer net zo veel kabaal als aan hun tafel, het restaurant. Inmiddels waren we voorzichtig gewend aan het lawaai, maar met de serene rust die er nu heerste was het wel extra genieten.

Older

On door DrayinDray BosmaEen reactie plaatsen

Ongelooflijk dat ik vandaag de leeftijd van zevenenvijftig heb behaald. In mijn hoofd loop ik achter op mijn leeftijd. Ik ken momenten dat ik me zeventien jaar voel (wanneer ik enthousiast ben) of me vierendertig jaar voel (wanneer ik zogenaamde toekomstplannen aan het plannen ben). Alleen mijn lichaam herinnert me er voldoende aan dat mijn lichaam niet achterloopt op mijn daadwerkelijke leeftijd, maar daar ben ik inmiddels ook wel aan gewend.

Verder maak ik me, net als de gemiddelde 55-plusser in Nederland, niet druk om ouderdom en voel ik me ook helemaal niet oud. Wanneer je me vraagt of ik gelukkiger was op mijn vijfentwintige, moet ik melden dat dit niet echt zo is. Ik denk dat ik net zo gelukkig ben als toen, misschien zelfs wel iets gelukkiger. Verder maak ik me ook niet meer zo druk om onnozele zaken.

Hoewel dat best een leugentje is, want ik betrap mezelf er nog vaak genoeg op dat ik me juist wel druk maak om zaken waar ik totaal geen invloed op heb. Dat weerleg ik met dat dit de aard van het beestje is (karaktertrek). Dat staat los van wederom een jaar ouder worden op 12 december.

Happy

On door DrayinDray Bosma1 reactie

Meneer Barend was geboren in december, maar hij had nooit een echte verjaardag gehad. Familie en vrienden waren altijd te druk met het sinterklaasfeest of kerstvieringen om aandacht aan hem te besteden. Nooit kreeg hij een apart cadeau of een taart met kaarsjes. Hij moest altijd genoegen nemen met een chocoladeletter of een stukje kerststol en een paar sokken. Meneer Barend was het zat om zijn verjaardag te negeren. Hij besloot om dit jaar iets speciaals te doen. Hij boekte een vlucht naar een tropisch eiland, waar hij kon genieten van de zon, het strand en veel cocktails. Hij verheugde zich op zijn eerste echte verjaardagsfeest.

Maar het lot had andere plannen. Op de dag van zijn vertrek begon het te sneeuwen. En niet zomaar een beetje, maar een hevige sneeuwstorm. Alle vluchten werden geannuleerd en de wegen waren onbegaanbaar. Meneer Barend zat vast op het vliegveld, zonder een kans te ontsnappen.

Hij probeerde er het beste van te maken. Hij kocht een muffin bij een kiosk en stak er een lucifer in. Hij zong zachtjes Happy Birthday voor zichzelf: Hij opende zijn koffer en haalde er een zwembroek en een zonnebril uit. Hij ging op een bankje zitten en deed alsof hij op het strand was. De andere reizigers keken hem vreemd aan; sommigen lachten, anderen schudden hun hoofd. Een paar kinderen kwamen naar hem toe en begonnen papieren sneeuwballen naar hem te gooien. Meneer Barend werd boos en gooide terug. Al snel ontstond er een sneeuwballengevecht op het vliegveld.

Meneer Barend vergat even zijn teleurstelling en had plezier! Hij realiseerde zich dat het niet uitmaakte waar hij was, zolang hij maar lol had. Hij besloot om zijn verjaardag te vieren met de mensen om hem heen. Hij deelde zijn muffin met de kinderen en nodigde iedereen uit om mee te zingen. Hij maakte nieuwe vrienden en kreeg zelfs een paar knuffels. Meneer Barend had uiteindelijk toch een leuke verjaardag. Hij leerde dat het niet gaat om de bestemming, maar om de reis, en dat je soms sneeuw nodig hebt om de zon te waarderen.

Some Like it Hot

On door DrayinDray Bosma1 reactie

Het voordeel van deze koude dagen in december is dat we thuis in het bezit zijn van een infraroodcabine. Eén van de beste aankopen ooit, zeker op de koude momenten als deze. Toen ik gisteravond, koud tot op het bot, vanuit het werk thuiskwam, ben ik eerst voor een twintigtal minuten in de infraroodcabine gaan zitten.

Een pluspunt van zo’n warme cabine vind ik dat je het apparaat gewoon aanzet en je achterwerk (bloot of gekleed) op het, met een handdoek bedekte bankje van de hittecabine parkeert. De eerste minuut is het even langzaam opwarmen, maar daarna loopt de temperatuur al snel op tot 30 °C en hoger.

Hoe hoger de temperatuur hoe relaxter ik in de infraroodcabine zit. Het is, naast het opwarmen, ook een moment van onthaasten; even twintig minuten helemaal niets, en wanneer de hittecabine uitslaat ben ik helemaal opgeladen en huppel ik opgewarmd de rest van de dag in.

Christmas Lights

On door DrayinDray BosmaEen reactie plaatsen

When I first celebrated Christmas in the early 1970s, it wasn’t that special to me. The month December had already given me the necessary excitement; on the evening of December 5th, on Pakjesavond, I received plenty of Saint Nicholas presents, and exactly one week after this Dutch festivity we all had to celebrate my birthday. Once again, I received even more presents.

A few weeks later when the world celebrated the birth of Jesus of Nazareth, it just passed me by. In kindergarten (Roman Catholic) I was the one who always got to put little baby Jesus in the Nativity Scene. Because it was always displayed on my birthday (I was the chosen one). After four or five months that same baby Jesus was sentenced to death, crucified on a cross. That was a thing I couldn’t comprehend as a kid. Years later, I understood that there were many years between the original Christmas and ‘Good Friday’.

We weren’t a religious family, so Christmas was not celebrated very grandly at home. Of course, we had a Christmas tree standing in the living room, a few lighted cardboard Christmas decorations in the window and red, paper fold-out Christmas bells were pinned into the wallpaper. Christmas was not a religious festive for our family. And it certainly was far from religion in 1971, the year I just turned 5 years old.

My father was setting up the Christmas tree and as he was trying to hang the Christmas lights into the tree, it didn’t go as my father had foreseen; by accident my father kicked his foot through the chair seat. He lost his balance, thereby kicking the chair across the room, against the coffee table and fell, with strings of Christmas lights in his arms, into the tree. It was the first time I heard various kinds of religious curses. A few moments later I learned even more of these unchristian curses when I asked my father, “Are the Christmas lights still working?

Nightshift

On door DrayinDray BosmaEen reactie plaatsen

Het is voor mij alweer een hele tijd geleden, maar vannacht stond ik weer eens boven het toilet voorovergebogen, omdat mijn maag in opstand kwam. Ik voelde me gisteravond al niet helemaal lekker, en ben toen voor 22:00 uur al naar bed gegaan.

Ik weet niet wat ik verkeerd heb gegeten, of wellicht iets bedorven heb gedronken, maar om 00:45 uur werd ik wakker van een misselijk gevoel. U kent het wel; het moment dat zich er te veel speeksel in mond ontwikkelt en de krampjes in de maag opspelen. Een vlotte wandeling naar het toilet is onontkoombaar.

Zonder in detail te treden, kan ik zeggen dat het alleen vloeistof was wat naar boven kwam. Na een paar golven waren zowel mijn maag als ikzelf voldoende gekalmeerd om de nacht weer slapend voort te zetten. Met een brandende keel van al het (maag)zuur ben ik slapend de nacht doorgekomen. Nu, verder op de dag voel ik me met het uur steeds fitter.

Baby, It’s Cold Outside

On door DrayinDray BosmaEen reactie plaatsen

De koude buitentemperaturen zijn er weer. Ik kan niet zeggen dat ik er blij mee ben, want ik hou niet van de kou, maar ik ervaar het niet als iets ernstigs. Ik kan er mee leven en ik kan me er naar kleden. Zolang het niet regent, of erger, hevig sneeuwt, ben ik in mijn sas.

Maar ondanks alle winterse voorspellingen van de afgelopen dagen (enkele idioten bespraken alweer een elfstedentocht!), blijft het winterse weer toch uit. Temperaturen van boven het vriespunt vind ik te doen, zolang het -en ik herhaal mezelf, niet regent of hevig sneeuwt. Nu maar hopen dat het niet gaat veranderen. Behalve wanneer het voorjaar zich in december meldt.

Why

On door DrayinDray BosmaEen reactie plaatsen

Op de vraag ‘waarom gebeuren de dingen zoals ze gaan’, heb ik geen antwoord. Ik ben geen filosoof en zelfs de filosoof beëindigt ieder antwoord met een vraag. Tot ze zichzelf suf hebben gediscussieerd. Ik leg me er maar bij neer dat ik nooit een antwoord zal krijgen op de vraag waarom ik emailberichten ontvang met de melding dat er op mijn verzoek een wachtwoord opnieuw ingesteld moet worden.

Ik vraag me dan ook af wie mijn facebookaccount wil hacken, en wat het nut ervan is? Vaak genoeg ontvang ik van deze berichten c.q. verzoeken. Is het een rancuneus iemand die me wil dwarszitten? Of is het een leipo die ervan geniet om anderen een soort unheimisch gevoel te geven? Misschien maak ik het te persoonlijk en is het waarschijnlijk een ‘bot’ die via een algoritme meerdere accounts wil hacken om zo achter veel persoonlijke gegevens te komen. Het maakt me ook niet uit.

Hoe dan ook. Ik ben nog niet gehackt (knock on wood) en mocht het zo zijn dat het wel gebeurt, dan zie ik het als de perfecte gelegenheid om dan maar meteen met Facebook te stoppen.

Take It Easy

On door DrayinDray Bosma1 reactie

Het lijkt er bijna op dat ik mijn schrijfinspiratie alleen nog verkrijg door het openbaar vervoer, of juist door het slechte functioneren hiervan. Wederom zit ik nu in de bus richting thuis, want vandaag is het een bovenleiding die defect is. Ik weet niet waarvan deze leidingen zijn gemaakt, of hoe ze geïnstalleerd worden, maar het is een kwetsbaar onderdeel van de Nederlandse Spoorwegen.

Ik maak me er niet meer druk om, want als ik dat doe wordt het een dagelijks onderdeel van mijn bestaan, en dat wil ik niet. Het is alleen even snel schakelen. Zo denk je dat je vanuit het werk easy naar jouw metrostation kan wandelen en dan moet je ineens gehaast naar de bushalte, tien minuten verderop, lopen. Gehaast omdat ik natuurlijk wel op tijd thuis wil zijn. Een relaxt bestaan heeft voor mij wel grenzen.

Ease On Down The Road

On door DrayinDray BosmaEen reactie plaatsen

Het hardlopen gaat me de laatste weken minder goed dan voorheen. Het is niet dat ik last van blessures of pijntjes heb, maar het hardlopen in het donker staat me tegen. Oké, toegeveven het heeft iets feestelijks dat hardlopen als een verlichte kerstboom, maar het lopen in het donker in de regen, of tussen de buien door, is gewoon niet leuk.

Of je ziet door het hardlopen in het donker niets, óf je wordt verblind door de straatverlichting die in de regenplassen en nat wegdek wordt weerkaatst. Daarnaast ervaar ik het vaker dat de mensen steeds meer onoplettend zijn geworden. Ze lopen rond alsof ze thuis in de achtertuin, of op het balkon, ronddolen. De mensen zijn in zombies veranderd.

Honden die in het donker worden uitgelaten moeten zichzelf vermaken. Het baasje heeft het te druk met het mobieltje. De hondeneigenaars zijn zich totaal niet bewust van hun omgeving. In het daglicht kan ik bij bijna botsingen nog wegspringen, maar in het donker spring ik zo in een plas of kuil. Ik ben ook de jongste niet meer, dus als me iets overkomt ben ik niet meer zo snel up and running.

Daarom doe ik het maar rustig aan met het aantal hardlooprondjes in de komende weken. Ik heb begin dit jaar een aardige buffer opgebouwd, wat betreft de gelopen kilometers, en het is ook niet dat ik de verplichting ben aangegaan om een bepaald aantal rondjes te moeten lopen. Easy does it!

Blogging since November 16, 2004.

I’m A Train

On door DrayinDray BosmaEen reactie plaatsen

Dit stukje tekst tik ik op mijn iPhone in de bus van Amsterdam naar Almere. Mijn spijkerbroek kan nu even drogen, want -as the chosen one, had ik onderweg naar de bushalte een mega-regenbui over me heen gekregen. Maar daar heb het ik hier al eens over gehad, dus zal ik u hier niet verder mee vermoeien.

De reden waarom ik in de bus zit, komt door de fantastische, georganiseerde plannen van de Nederlandse Spoorwegen. Ja, dat mag u zeker met een sarcastische ondertoon lezen. Hier en daar (en vooral ook vaak) wordt er aan het spoornetwerk gewerkt, en de komende weken rijden er op mijn woon-werk-verkeer-traject enkel maar stoptreinen.

De kans is groot dat hierdoor meerdere treinen uitvallen (zoals gisteren en vandaag). Het waarom hiervan is alleen maar gissen. Personeelstekort? Treuzelende reizigers die bij aankomst te laat uit de trein stappen en hierdoor vertraging veroorzaken? Die kans is zeker meer aannemelijk bij een stoptrein, dat elk station aandoet. Ik weet het verder ook niet. Het is me een raadsel.

Ik ga ervan uit dat het wel weer goedkomt. Daarom wil ik, zoals wel vaker aan het einde van het jaar gebeurt, de Nederlandse Spoorwegen voor het volgende jaar nomineren voor de Aanmoedigingsprijs 2024. Dat ze veel personeel mogen werven en dat er eens iemand met logistiek inzicht de oude dienstregelingen van de ontwerptafel gooit, want dit kan echt beter.

Rain On Me

On door DrayinDray BosmaEen reactie plaatsen

Van de week moest ik even hartelijk om mezelf lachen. Ik hoorde het nummer Rain On Me van Lady GaGa en Ariana Grande voorbijkomen en moest daarbij denken aan het moment dat ik samen met mijn main man in de auto zat toen datzelfde nummer te horen was. Ik zei enthousiast dat dit nummer ook in mijn hardloop-playlist stond, en om dat te bewijzen besloot ik met het nummer op de radio mee te zingen.

Maar! Ik ben gewoon niet goed in het onthouden van songteksten. Het gaat mij, voor wat muziek betreft, vooral om de melodie (only when I’m dancing can I feel this free). Als het mij alleen om de songteksten gaat, dan ga ik wel naar de periodieke voordrachten van de plaatselijke Dichtersvereniging (als zoiets al bestaat).

Een nadeel van het niet weten van de songteksten is dat wanneer ik lekker mee wil zingen, zoals toen in de auto, dat ik het brabbelend meezing, alleen de laatste woorden van een zin kan meeblèren of gewoon compleet de verkeerde zinnen gebruik. Dit doe ik met de poging om nonchalant en ook licht serieus over te komen, en dat lukt mij zo natuurlijk nooit. Dat is de reden dat ik laatst even hartelijk moest lachen.