Ik mocht van de week weer voor een dag naar kantoor komen om te werken, en om er een training te volgen die niet via een online-meeting kon plaatsvinden. Daags tevoren was ik druk met het voorbereiden van alle zaken die ik mee mocht nemen, zoals een laptop en de bijbehorende elektronische accessoires en tevens moest ik ook de zaken zien te regelen die ik vorig jaar als normaal en alledaags beschouwde.
Dat mij dit niet helemaal is gelukt, merkte ik toen ik bij metrostation Henk Sneevliet mijn fiets uit de stalling wilde trekken. Ik had de, in die negen maanden aardig verroeste fietsketting van het slot gekregen, maar het primaire slot dat door mijn achterwiel stak kon ik niet openen. Het fietssleuteltje van dat slot hing nog thuis in het sleutelkastje.
Onverwachts mocht ik een wandeling ondernemen. Het regende lichtjes, net iets te hard voor motregen en te zacht om het een regenbui te noemen. Noemen we dat een miezerbui, voor een vleugje regen dat net tussen deze twee buien zit? Tijdens de wandeling was ik er niet zo mee bezig. Ik keek om me heen. Naar de bekende omgeving die in de afgelopen negen maanden toch wel enigszins een heel klein beetje veranderd was.
De veranderingen waren me onderweg, tijdens de treinreis en trip van vijf minuten met de metro, al opgevallen. In die negen maanden stonden er ineens hoge torenflats of waren er complete gebouwen verdwenen. De wereld leek voor mij even te hebben stilgestaan, maar alles blijkt toch te zijn doorgegaan. Dat is ook niet zo vreemd. In negen maanden kan er veel gebeuren.
Eenmaal op kantoor bleek dat sommige dingen niet veranderen. Het was alsof ik na een paar weken weer terug van vakantie was, maar wel met een klein verschil. Aangezien ik deze middag een training had met meerdere collega’s in een beperkte ruimte, werd ik verzocht (niet verplicht!) een sneltest af te nemen. Mijn werkgever heeft hiervoor een ruimte gereserveerd, waar een verpleegkundige iedere donderdag klaarstaat met de neusstaafjes.
De verpleegkundige was aangenaam verrast dat ik nog nooit eerder een coronatest had ondergaan. Sommige collega’s kunnen of willen niet thuiswerken en hebben inmiddels meer dan tien keer een test gedaan. Ik kreeg een korte uitleg over de test en een voorbereidend praatje over de in te brengen staafjes. Ik was er klaar voor. Neus in de lucht, om die nieuwe ervaring aan te gaan.
Binnen een halve minuut was het gedaan. Het wachten op de uitslag van de snel-eiwit-test duurde langer dan het geschraap in mijn keel- en neusholtes. Ik leek er emotioneel van te worden, maar ik kreeg uitgelegd dat het staafje de zenuwen van de traanbuis stimuleert en dat je daar traanogen van kunt krijgen. Na een flink aantal minuten wachten werd via de testcassette bekend gemaakt dat ik negatief was getest. Ik was nu net als andere collega’s ervaringsdeskundige. Daar mag je de neus voor ophalen.
DRAY BOSMA 