Het jaar 2022 is nog maar twee dagen oud en ik heb nu al een dieptepunt bereikt: Ik lig vandaag al uren op bed met een enorme rugpijn. Ik had al een paar weken last van een zeurderig pijntje, onder in mijn rug, maar ik kon normaal blijven doen. Zoals hardlopen.
Vanmorgen wilde ik weer gaan hardlopen en bij het aantrekken van mijn rechtersok, zittend op mijn bedrand, schoot de pijn door mijn pijngrens-barrière. Jammerlijk stootte ik wat pijnkreten uit en besloot even naar de badkamer te lopen. In de hoop dat ik de pijn eruit kon lopen.
Voorzichtig liep ik naar badkamer, maar zeer waarschijnlijk niet voorzichtig genoeg. Bij een volgende stap in de badkamer, over een handdoek, kreeg ik wederom een pijnscheut onder in mijn rug, waarmee ik bijna zelf in elkaar zakte. Ik kon me nog half staande houden, met beide handen rustend op de badrand.
‘Hardlopen gaat het niet worden,’ zei ik binnensmonds en ben toen weer langzaamaan, voorzichtig op mijn bed gaan liggen. Met een naproxen in mijn lijf heb ik bijna een uur plat op mijn rug gelegen. Tot ik genoeg had van het stilliggen. Voorzichtig ben ik uit bed gekomen en heb ik me toen verder aangekleed om naar buiten gegaan voor een korte wandeling.
Dit ging goed en het was fijn. Met iedere stap leek de pijn minder te worden. Heerlijk. Ik hen een kwartiertje gewandeld en ben vervolgens op het logeerbed gaan liggen. Dit bed heeft een verstelbare bodem, waarmee ik met de benen hoger lig. Heel fijn tegen de pijn. Hier lig ik nu nog. Straks wil ik wederom een wandeling maken, en ik hoop dan zonder pijnstillers weer rustig te liggen. Morgen kijk ik wel verder.
DRAY BOSMA 