Voornemens

Een heel nieuw jaar staat er sinds een paar dagen voor ons klaar. Net als ieder jaar. Meer dan 360 dagen en nog meer kansen zijn ons deel. Ik heb voor mijzelf niet zo veel goede voornemens in het verschiet, want deze uitspraken zie ik meer als ideeën die toch bijna nooit worden uitgevoerd of enorm lang worden volgehouden. Ik doe nu wel sinds een paar dagen, per 1 januari mee met de actie ikpas. Een maand lang doorbrengen zonder alcoholische versnaperingen. Dertig dagen is nog overzichtelijk en een maand zonder wijn, whiskey of bier moet mij toch wel lukken?

Maar met dit ‘goede voornemen’ vind ik het wel genoeg. Ik kan nu wel kwelen dat ik in augustus zo’n 8 kilo minder wil wegen, maar daar kan ik nu niets zinnigs over zeggen. Mijn vader zei over het ver vooruitplannen altijd: ‘Tegen die tijd kan ik wel een geitenkop hebben,’ en zo is het. Pa Bosma was daarin heerlijk nuchter. Nuchter en recht-door-zee. En ongeduldig. Heel ongeduldig. Hij was, zoals ze het in Den Helder zeggen, een rissige man. Druk en gehaast bezig. Wanneer mijn moeder ooit op een ochtend opperde dat een slaapkamer wel nieuw behang kon gebruiken, dan waren de muren van de slaapkamer rond lunchtijd alweer voorzien van een fris behangetje. Zo was Pa Bosma.

Pa Bosma kon niet stilzitten. Ook niet bij het kijken naar vriendschappelijke voetbalwedstrijd bij Studio Sport. Altijd wel door iets kleins. Als kind van een altijd bedrijvige vader weet je niet beter. Als mijn vader thuis even niets te doen had, dan zat hij op zijn volkstuin. Daar heeft hij heel wat uren van zijn leven gesleten. Op zijn tuin was hij in zijn element en kon hij doen wat hij zelf wilde, zonder dat iemand tegen hem zei: ‘Doe eens rustig aan, joh!’ Iedere lente, wanneer de vorst in de grond net verdwenen was, had hij al de hele volkstuin omgespit. Klaar om te zaaien voor een overdadige oogst in het nieuwe jaar.

Ik ben niet zoals mijn Pa Bosma was, maar soms is het niet verkeerd om ‘in de geest van mijn vader’ de zaken meteen aan te pakken en tot uitvoering te brengen. Zo heb ik van de week het voornemen die ik al jaren had, omgezet tot een actie. Het plan om de stad Parijs weer eens te bezoeken. Ik heb het jarenlang uitgesteld. Het boeken van een trip bleef maar uit, er zijn altijd excuses om iets niet te doen. Tot een paar dagen geleden. Aanstaande lente rijd ik samen met Edo naar de hoofdstad van Frankrijk. Een collega van mij (elle est française de Paris) heeft een overzicht beloofd met bezienswaardigheden die de Parijzenaren zelf graag bezoeken. Ik heb er zin in. Ontdekkingsreiziger Abel Tasman zei -geloof ik- ooit eens: ‘Een voornemen is leuk, maar het uitstippelen van een reis is leuker.’?