Nederland is in rep en roer. De lock-down en avondklok ten spijt is bijna iedere Nederlander ineens in de ban van de winter. Oerkreten en mededelingen als ‘Sneeuw- en ijspret wordt ons deel!’ zijn niet van de lucht. Daarnaast zijn er de -in mijn ogen- overdreven voorbereidingen. Oproepen om vooral op tijd boodschappen in huis te halen, treinverkeer dat aangepast wordt, en hoewel het momenteel nog grauw en druilerig weer is, zit men ongeduldig te wachten tot de strenge vorstperiode aanbreekt. Misschien ook wel dat het juist door de lock-down en andere corona-restricties komt, maar alle aandacht is vooral gericht op het komende winterweer en die paar centimeter sneeuw.

Ik heb niet zoveel met de koude temperaturen en wat deze met zich meebrengen. Ik zeg altijd dat het woord nee niet voor niets in het woord sneeuw zit. Het is niet dat ik mij in huis opsluit voor een paar centimeter sneeuw, maar mij zal je niet zo snel buiten vinden wanneer het kwik van de thermometer onder de nul °C graden zakt. Zeker niet wanneer er tijdens de weervoorspelling over een ‘sneeuwstorm’ wordt gesproken. Ik haak af. Toegegeven; een hardlooprondje door de sneeuw heeft wel iets, bovendien ren ik ook zonder tegenzin door miezerige regenbuien. Mijn leven is gewoon aangenaam met de hardloopschoenen aan.

Na vandaag zal ik toch niet zo snel naar buiten gaan voor een hardlooprondje. Dit om reden dat ik de afgelopen weken, tot aan gistermiddag, op de normale manier mijn hardloopronden ben blijven lopen en daarmee is die blessure in mijn voet niet minder geworden. De pijn is nu zelfs intens, in plaats van andersom. Ik ben eigenwijs. Laat ik dat eens veranderen in wijs, ik heb er inmiddels de juiste leeftijd voor. Dus voorlopig even geen hardloopmomenten zolang er sneeuw ligt, hoezeer me dat ook tegenstaat. Gelukkig heb ik nog een paar boeken om deze vorstperiode te doorkomen.

Ondanks een lichte, maar herstellende blessure in mijn voet speelde ik van de week met de gedachte om nog deze maand een halve marathon te lopen. Waarom ik die drang had om ruim eenentwintig kilometer te gaan lopen, is me onduidelijk. Ik heb nooit last van de drang om aan te geven dat ik nog wel in staat ben tot iets. Soit. Ik wilde het gewoon graag, en aangezien dit de laatste week van januari 2021 is, moest de afstand nog dit weekend gelopen worden. Via de site van afstandmeten.nl had ik een aardige route uitgestippeld, die me richting het zuiden van de gemeente Almere, tot aan het Kathedralenbos liet lopen, en weer terug.

Vanmorgen was het zover. Ik was al wakker voordat de wekker mij om zeven uur moest wekken en dacht nog even of het wel slim was om een halve marathon te lopen. Ik had er niet voor getraind en voor mijn innerlijke rust moet ik recent een rondje met een lengte die in de buurt van eenentwintig kilometer hebben gelopen. Dit was nog niet gebeurd. Een twaalftal kilometers was wat het meest dicht in de buurt van een halve marathon kwam. Met de gedachte dat wanneer ik niet meer kon hardlopen, ik de rest van de kilometers wel kon wandelen, besloot ik vanmorgen toch de uitgestippelde route te gaan doen.

Om kwart over zeven sloot ik de voordeur achter me en begon met hardlopen. Het was nog donker dus de hardloopverlichting was om beide bovenarmen geschoven. Zo was ik toch op de donkere plaatsen zichtbaar voor die paar mensen die op dit tijdstip al op zijn. Ik besloot rustig aan te doen, ik had tenslotte nog voldoende afstand te gaan. De eerste kilometers brachten me langs en door Stedenwijk van Almere, via het Weerwater naar Almere-Haven. De stevige, koude oostenwind gaf me voldoende uitdaging om na 10 kilometer een strak tempo aan te houden. De hardloop-app gaf me bij iedere gelopen kilometer door dat ik er gemiddeld 05:04 minuten overdeed.

Na twaalf kilometer te hebben gelopen kwam ik in de buurt van het Kathedralenbos. Dit was het meest zuidelijke dat ik in de gemeente Almere heb hardgelopen. Tijd om weer richting huis te lopen. Door het Overvaartbos en langs de golfclub begonnen de pijntjes zich hier en daar te melden. Een zeurderig gekweel van mijn onderrug en natuurlijk de blessure in mijn voet. Bij zeventien kilometer kwam ik bij de Tuibrug over de Hoge Vaart en was ik weer op bekend gebied. In een stabiel tempo liep ik door richting het kasteel van Almere. Nog een paar kilometer te gaan en dan kon ik in een rustig wandeltempo naar huis lopen. Maar dat geldt niet wanneer je in Almere hardloopt.

Zoals gebruikelijk zijn er altijd werkzaamheden en/of projecten in Almere gaande. Er gaat hier geen dag voorbij of er is een straat, weg of pad dat openligt. Omleidingen behoren hier in de gemeente tot een gebod. Zo ook deze zaterdagochtend. Hier is het normaal dat een tweetal bruggen over de Lange Wetering afgesloten en verwijderd zijn. Bij negentien kilometer zag ik dat de Fongersbrug was afgesloten. Niets vind ik zo ontmoedigend om terug te lopen tijdens het hardlopen. Teleurgesteld liep ik terug om langs de Waterlandseweg rechtstreeks naar huis te hardlopen. Ik had geen zin meer om door een stukje bos of langs een kasteel te racen.

Na tweeëntwintig kilometer, bij de Perenboomweg in Parkwijk vond ik dat ik klaar was met het hardlooprondje en besloot de laatste kilometer naar huis te wandelen. Een bruine retriever liep onverschillig voorbij en de eigenaresse vroeg me belangstellend of ik een mooie tijd had gelopen. Dit moest ik bevestigen, want gemiddeld had ik die 05:04 minuten per kilometer aangehouden. Ze knikte tevreden en vertelde me dat het er mooi weer voor was. Ik kon dit niet ontkennen en met een brede grijns liep ik verder naar huis.

Licht geïrriteerd leest Barend de korte conversatie in de whatsappgroep van zijn collega’s. Het is hem niet onbekend dat hij door anderen soms als een boze blanke vijftiger wordt gezien, want door deze discussie is hij nu goed uit zijn humeur. Het haalt hem uit zijn concentratie en het gaat ook nergens over. Het is één van de redenen waarom hij de whatsappgroep dagelijks op ‘mute’ zet.

Collega I: ‘Mijn laptop loopt vast, ik kan nergens op drukken, want dan hoor ik zo’n geluid dat het niet kan. Ik neem even contact op met ie-tee, dus ik ben even afwezig.’
Collega II: ‘bloeingg?’
Collega I: ‘Zoiets, ja.’
Collega II: ‘Of beep? Bloeingg is irritant, ja.’
Collega I: ‘Nee, het was meer bloeingg.’
Collega II: ‘Dacht ik al.’

Barend kijkt van het scherm van zijn mobiel en werpt het op zijn bureau. Stelletje idioten, denkt hij en gaat door met zijn eigen werkzaamheden. De tijd van dat hij nog een brugklasser was, is voor Barend lang geleden. Het is zelfs zo lang geleden, dat de mensen die in dat jaar zijn geboren, nu inmiddels opa of oma kunnen zijn. Dat is heel erg lang geleden. Barend irriteert zich niet zozeer aan het gesprek van de collega’s, maar hij ergert zich er lichtelijk aan dat dit in een groepsapp gedeeld moet worden, en niet in een één-op-één-chat. Hij prijs zich gelukkig dat er niet andere collega’s meedoen aan het gesprek. Er zitten zo ongeveer vijfentwintig collega’s in deze groep.

Collega III: ‘Chiming sound is dat, geloof ik.’
Collega II: ‘Haha, inderdaad.’

In een ver verleden, op 3 april 2010 om precies te zijn, een jaar voordat ik het idee had om mijn hardloopschoenen weer eens aan te trekken voor een zogenaamde reboot van mijn hardloop-carrière sinds een twintigtal jaren, schreef ik op mijn weblog het volgende: “Ergens diep, heel diep in mij, en ook nog eens heel goed verborgen, zit er best wel een sportief persoon in mij. Helaas is het zo dat het luie en schreeuwerig personage -met enig overgewicht- toch de overhand heeft. Futloos hangend op de bank en de enige beweging die ik er geniet zijn die van de vingertoppen die over mijn afstandsbediening gaan. Ergens is er een deel van mij die het heerlijk vindt om kilometers te hardlopen of een sportschool te bezoeken. Helaas komt dit personage niet al te vaak aan het woord. Zeg maar nooit.”

Het is nu geen geheim dat ik iets minder dan een jaar nadat ik bovenstaande opvatting heb gedeeld, ik heel langzaamaan de iets meer sportieve kant van mij naar voren liet komen. Ik moet toegeven dat mijn luie kant niet echt verdwenen is, want ik vind het ook heerlijk om op de bank te hangen met een goed boek in handen of een spannende film op televisie. Gelukkig blijk ik het talent te bezitten dat ik niet gemotiveerd hoef te worden om te gaan hardlopen. Een regenbui of een blessure houdt me niet tegen. In tegenstelling tot een bezoek aan de sportschool, dat ik als een hele onprettige onderneming ervaar. Ik trek mijn hardlooptenue aan, trek de deur achter me dicht, en gá.

Zaterdagochtend om kwart over acht. Het is nog schemerig en ik sta in mijn hardloopschoenen bij de voordeur. Op mijn smartphone activeer ik de hardloop-play-list op Spotify en open de hardloop-app van Nike. Ik activeer een run en de app telt af. In die paar seconden open ik de hardloop-app van Strava op mijn smartwatch en activeer hier ook een run voor deze ochtend. Mij werd laatst de vraag gesteld ‘Waar train je voor?’ Ik kon niet antwoorden dat ik nu train voor iets specifieks. Ik hou gewoon van hardlopen. Net als lekkereten. Hiermee train ik ook niet voor een persoonlijk record of een wedstrijd.

Momenteel zijn alle officiële hardlooprondjes afgelast of uitgesteld. Het trainen kan dan alleen voor de persoonlijke records zijn, die je voor je zelf vaststelt. Maar dit is bij mij niet het geval. Ik hou gewoon van hardlopen. Voor vandaag had ik gisteravond al een route uitgestippeld via afstandmeten.nl, waardoor ik deze ochtend een rondje van twaalf kilometer ga lopen, en omdat ik na bijna tien jaar de nabijgelegen omgeving wel ken, stippel ik een route af met plaatsen waar ik in de twintig jaar dat ik in Almere woon nog niet eerder ben geweest. Laat je verrassen, sla eens een andere weg in.

Inmiddels loop ik een paar kilometer langs het spoor in Almere richting het westen, en dan buig ik af een woonwijk in. Het komt natuurlijk door het koude en grijze weer, maar de buurt waar ik me nu bevind doet me achenebbisj aan. Het brengt met even terug naar de buurt waar het tweede kind van mijn ouders in de jaren tachtig woonden. Armoedig en kansloos. Gelukkig draag ik deze ochtend mijn snelle hardloopschoenen en ik ben dan ook binnen één kilometer alweer buiten deze woonwijk. Ik denk dat ik in de nabije toekomst hier niet zo snel meer zal hardlopen.

In de verte zie ik de hoge brug over de Hogering van Almere en ik weet dat ik over een paar minuten door een van de vele natuurgebieden van Almere loop. De hardloop-app geeft inmiddels aan dat ik vijf kilometer heb afgelegd en inmiddels is het gaan regenen. Ik heb nu eindelijk de stevige wind mee en ik voel nog steeds geen vermoeidheid. De komende kilometers gaan me makkelijk af en ik kom inmiddels weer op een stukje waar ik zelfs dit jaar al eerder ben geweest tijdens andere hardlooprondjes. Bekend gebied. Ik loop inmiddels routinematig naar huis toe. Het lekkere tempo is makkelijk vol te houden, en ik beëindig mijn rondje van twaalf kilometer na precies één uur (en acht seconden).

Mijn bestelde hardloopschoenen zijn inmiddels een paar dagen geleden bezorgd. Het blijkt dat de online-hardloopschoenenverkoper mijn bestelling wel had klaargezet, maar PostNL vindt dat ze zelf heel goed kan beslissen welke pakketten wel, en welke pakketten niet verstuurd gaan worden. Ik heb geen zin om een achterliggende gedachte hierachter te zoeken. Ik haal wederom de schouders op. Ik heb er geen invloed op en eerlijk gezegd denk ik dat het best druk is bij de Nederlandse postbezorgers.

Iedereen is verplicht in lock-down en iedereen verveelt zich de rambam, en heeft zich inmiddels ontwikkeld tot een echte online-klik-a-holic. Hele groepen mensen moeten klikken en kopen tot er een bevestiging in de mailbox arriveert, want dan hebben ze weer iets om naar uit te kijken. Het thuiszitten is zo ook maar een passieve bezigheid.

Nu ben ik eindelijk in het bezit van mijn nieuwe hardloopschatjes en ben daarom deze zaterdagochtend al vroeg, tijdens zonsopgang, de deur uitgegaan. Ik was benieuwd of deze ‘wedstrijdschoenen’ daadwerkelijk zo snel zijn als het beweerd wordt, en deze nieuwsgierigheid werd al na de eerste kilometers bevredigd. Waar ik normaal gemiddeld mijn eerste kilometers rond de 05:10 minuten loop, liep ik deze ochtend de eerste drie kilometers onder de 04:47 minuten. Zo snel ben ik echt járen geleden misschien nog van start gegaan met hardlopen!

Na die drie kilometer besefte ik toch dat dit tempo veel te hoog voor mij is. Mijn hoofd is dan wel jong van geest, maar mijn body is vierenvijftig jaar oud en ik had gewoon lichamelijk moeite met deze snelheid. Natuurlijk was de geest toch heel even sterker dan het vlees, en ben ik nog twee kilometer in het hoge tempo doorgegaan. Maar uiteindelijk moest ook de geest het opgeven. Het tempo werd minder en ik ben maar een beetje gaan sjokken. ‘Easy does it,’ zegt men in Engelstalige landen. Na zeven kilometers voelde ik me weer als vanouds en heb ik de rest van mijn hardlooprondje verder in een aangenaam tempo doorgezet, waardoor mijn gemiddelde uiteindelijk toch onder de 05:00 minuten is gebleven.

Op nieuwjaarsdag had ik een nieuw paar hardloopschoenen besteld. Dit kon even niet anders, want we zitten in een lock-down en dan moeten de niet essentiële winkels dicht blijven. Alsof hardlopen niet essentieel is. C’est ridicule! Nu kan ik gaan brulbloggen dat er geen logica in dit alles zit, aan het corona-aanpak-gebeuren, maar daar wordt niemand gelukkig van. Ikzelf helemaal niet, want om constant te moeten foeteren dat anderen het verkeerd zien, dan mis je heel veel plezier in je leven. Ik vind het te makkelijk om van afstand te roepen dat het anders moet. Dus haal ik mijn schouders op over het gegeven dat een sport- of kapperszaak dicht blijft, maar de snoepwinkel niet.

Maar ik schreef u over mijn nieuwe hardloopschoenen. Die heb ik dus nog niet. Door de lock-down en het hoog aantal aan online-aankopen is het heel druk. Gisteren, ruim een week nadat de onlineretailer mijn kostbare geld al heeft ontvangen, ontvang ik een e-mail: ‘Door de huidige covid-situatie en beperkingen bij onze logistieke partner PostNL is jouw bestelling helaas vertraagd. Onze welgemeende excuses hiervoor.’ Vervolgens komt er een stukje over de track & trace code, die niet meer werkt, en in dezelfde e-mail meldt men: ‘Deze track & trace code zal echter werken zodra we jouw pakket aan PostNL overhandigen.’

Maar bij wie ligt de fout? Uit de laatste zin maak ik er op uit dat mijn bestelling nog niet aan PostNL is aangeboden. Dus ligt de vertraging van mijn onlineretailer niet bij de logistieke partner, maar aan de eigen logistiek. Dan denk ik: Meld niet dat het artikel op voorraad is. Ik heb inmiddels het emailbericht beantwoord met de opmerking dat de levering van het artikel niet is vertraagd, maar dat het niet op voorraad is, en dat wanneer het niet aanstaande zaterdag is bezorgd, ik de aankoop annuleer. Ik heb bij andere onlinehardloopzaken gezien dat mijn te wensen hardloopschoenen op voorraad, en snel te verkrijgen zijn. Indien dat ook waar is, natuurlijk. Ja, het zijn onzekere tijden.

De stevige en koude noordoostelijke wind blijkt een coulante tegenstander te zijn. Ondanks de gure tegenwerking hoor ik via mijn hardloop-app dat ik in een gunstig tempo mijn eerste kilometer heb gelopen. Onder de vijf minuten. Netjes, al vind ik het zelf. Dit enthousiasmeert me om lekker door te stappen. Ik loop op het fietspad langs het spoor richting het Oosten en onderweg zie ik de mensen verkleumd op de fiets zitten, en zij hebben de wind mee. Een oma met kleinkind in de grote krat, voor op haar fiets, zingt heel relaxt, samen met haar kleinkind. Of misschien ook wel haar eigen kind. Sinds de Italiaanse vrouwenarts Severino Antinori heeft de baarmoeder in het algemeen geen houdbaarheidsdatum meer, en kunnen vrouwen zelfs na de overgang kinderen krijgen. Whatever makes you happy.

Ik laat (groot)moeder met kind achter me en loop verder tegen de strenge wind in. Na twee kilometer sla ik linksaf de woonwijk in. De hardloop-app geeft aan dat ik de tweede kilometer langzamer heb gelopen en ik zet een tandje bij, ondanks de wind me tegenwaait. Bij een plantsoen loopt een persoon met grote capuchon, inclusief een afschuwelijke bontrand, die het hoofd totaal verstopt. Totaal van de wereld, in een eigen wereld die ‘mobieltje’ heet. De hond van de persoon loopt aandacht zoekend in rondjes om de persoon heen. Er is geen aandacht voor het huisdier. Neem er dan ook geen, denk ik, wanneer ik de gecapuchoneerde persoon passeer. Het met opzet negeren van je huisdier staat voor mij gelijk aan dierenmishandeling.

Inmiddels bereik ik na drie kilometer het Sportpark. Een rondje om de atletiekbaan en dan langs de voetbalvelden naar de Hogering. Ondanks de lockdown is het druk op de weg. Iedereen zal wel een reden hebben om onderweg te zijn. Zelf zit ik tenslotte ook niet thuis. Met een kleine omweg loop ik weer de bewoonde wereld in. Het is hier rustiger dan op de autoweg. De mensen vinden het waarschijnlijk heel koud buiten. Ik heb er geen last van, na vijf kilometer zweet ik zowat uit mijn dikke hardlooptights. Nog even, bijna thuis. Op een wandelpad bij de Jumbo loopt een vader samen met zijn kind. De peuter wil de riem van de hond zelf vasthouden en ik mag een hindernisloop doen. Kinderen die niet zindelijk zijn behoren helemaal niets zelf te willen, denk ik, en ik spring vlot over de hond en de riem. Ik loop in mijn eigen tempo door. Vader en kind hebben me niet voorbij zien gaan.

Op dinsdag 28 januari 2020 stuurde ik een nieuwsbericht van een nieuwssite naar een paar collega’s op het werk met de geinig bedoelde toegevoegde opmerking: Is dit het begin van het einde? 🙂

“In Duitsland is vastgesteld dat het coronavirus voor het eerst van mens op mens is overgedragen in Europa. De man in kwestie werd besmet door een vrouwelijke collega die vanuit China was gereisd, zo is dinsdag tijdens een persconferentie bevestigd.
De 33-jarige man maakt het goed en bevindt zich op een isolatieafdeling in een kliniek.
Er waren al vermoedens dat hij het virus via zijn collega had opgelopen, en dat is nu dus officieel het geval. De vrouw is, voordat ze ziek werd, al teruggereisd naar China. Daar heeft ze medische hulp gezocht.
De autoriteiten onderzoeken nu met wie de man en de vrouw allemaal contact hebben gehad, om te achterhalen of het virus zich via hen verder heeft verspreid.
Tientallen mensen zijn inmiddels overleden aan het virus. Het gaat hierbij om mensen die al onderliggende medische problemen hadden. De wereldgezondheidsorganisatie (WHO) heeft een spoedberaad met autoriteiten in Peking aangekondigd en gaat bespreken hoe het virus onder controle gehouden kan worden.”

Ik dacht toen nog grappig te zijn en was niet bewust van de profetie die ik zojuist had uitgesproken. Nog geen twee maanden na bovenstaande nieuwsbericht leek de wereld op slot te gaan. Een geplande citytrip naar Berlijn ging een week voor vertrek toch niet door en op het werk werd het idee geopperd om in roosters te gaan werken. Eén deel van het team in de oneven weken thuis werken en het andere deel in die andere weken. Dit idee heeft een halve week gewerkt, want al snel werd besloten dat iedereen moest gaan thuiswerken. Het thuiswerken doe ik, met enkele korte onderbrekingen, nog steeds. De tweede lockdown is al twee weken bezig en duurt nog een paar weken.

Ik ben me er van bewust dat ik geen toekomstvoorspeller ben. De profetische opmerking naar mijn collega’s heeft niets met waarzeggen te maken, maar mocht het zo zijn dat mijn uitspraken bevestigend kunnen zijn, dan wens ik iedereen hier een fantastisch nieuwjaar toe!

De mondkapjesplicht die nu van kracht is doet iets met de mensen. Er zijn veel mensen die braaf het mondkapje dragen en een groep die het mondkapje als een muilkorf zien. ‘Schijnveiligheid!’ roepen ze tegen wie het maar wil horen. Vaak tegen elkaar, maar vooral in de stilte van een toetsenbord. Heel veel mensen dragen een mondkapje, maar zonder erbij na te denken. Die dragen het als accessoire. Onder de kin. Van enkelen vermoed ik dat ze hiermee een flinke onderkin maskeren, maar doen dan alsof het onderkin-camouflage-kapje de latest fashion is. Liever kom ik deze rebellen niet tegen en blijf ik met genoegen thuis, maar soms moet je er even uit.

Zo staat er bij de slager in Almere-Stad een mevrouw op corona-verantwoorde afstand naast me. Niets bijzonders, want dat gebeurt wel vaker in een winkel. Er was niets bijzonders aan deze mevrouw. Dit zeg ik niet om onaardig te zijn, maar ze zag er alledaags uit, met haar niet-medisch mondkapje. Wat haar wel opmerkelijk maakte was haar parfum. Ik weet niet welk merk het was, maar de geur bracht me terug naar de basisschool van jaren geleden. Het was hetzelfde luchtje dat mijn lerares, juffrouw Kapitein, uit de eerste klas (groep drie) droeg. Een niet onwelriekende parfum, een beetje weeïg en herkenbaar genoeg om me weer terug te brengen naar de Torpschool in Den Helder van de vorige eeuw.

Een professor waarvan de naam me nu is ontschoten, alsmede de expertise waarin hij deskundig was, heeft het ooit een heel mooi gezegd: ‘Ruiken is tot op de dag van vandaag de enige manier om te kunnen tijdreizen. Wanneer een specifieke geur je neus bereikt kan je ineens een ervaring of een moment herbeleven, alsof je in de tijd terug bent gegaan.’ Men beweert dat deze geurervaring sterker werkt dan beelden op foto of film kunnen zijn.

Op mijn werk in Nieuwegein, jaren geleden, was in het gebouw een trappenhuis waar dagelijks een andere geur aanwezig was. Dan heb ik het niet over etensluchten, maar echte flashbacks naar de momenten van weleer. Zo werd ik op een dag in het trappenhuis teruggebracht naar de kleuterschool, waar het toilet vroeger een aanhoudend vochtprobleem had. Op een andere dag hing er een lucht die me katapulteerde naar het oude verenigingsgebouw van de scoutingvereniging ‘Jutters Willemsoord’ in mijn oude woonwijk De Schooten. Als tienjarige jongen heb ik daar fantastische herinneringen opgedaan. Het oude gebouw had een specifieke, oude geur. Een combinatie van verweerd hout en een ouderwetse linoleumvloer.

Het is toch interessant dat je naar aanleiding van het ruiken van een geuren terug kunt gaan naar een moment eerder in je leven. Het heeft iets bijzonders en is voor mij totaal anders dan het opnieuw bekijken van oude beelden. Deze helpen je de dingen herinneren, maar een geur laat je het moment herbeleven. Soms verlang ik nog wel eens naar dat oude trappenhuis in Nieuwegein dat me vaak liet tijdreizen.